Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
- Gewone gebruiker
#311 Wat nog niet verloren is
Al uren loopt hij in het spoor van een verlaten treinrails. Zijn vermoeide ogen zijn nog ternauwernood open en zien niets meer dan zijn versleten schoenen en de oneindige eenzaamheid van de vergeten aarde eronder.
Pjotrs lichaam schreeuwt om vocht, maar sinds vanochtend heeft hij geen enkele druppel water gevonden. De blikjes en flesjes die hij tussen het dorre gras vond waren leeg, net als de rivierbedding die een tijdje met de rails mee meanderde. En net als Pjotr zelf, die alleen nog maar een verre echo van wat ooit zijn leven was, in de lege holtes onder zijn huid verbergt.
Hij sloft voort in een landschap dat hem waarschijnlijk niets eens opmerkt. Plots wordt het ritme van zijn trage tred onderbroken. Een roestig keukentrapje verspert hem de weg. Pjotr buigt moeizaam voorover en zet het gammele ding overeind. Een van de pootjes zit los en het trapje zakt mistroostig weg in de zanderige grond.
Pjotr fronst, grabbelt in de binnenzak van zijn versleten jas en haalt een schroevendraaier tevoorschijn. Hij zakt door zijn knieën en draait de schroef van het loszittende pootje vast. Binnen een minuut hervindt het krukje zijn evenwicht. Weer grabbelt Pjotr in zijn zak en haalt er ditmaal een vale lap stof uit. Behendig wrijft hij het keukentrapje schoon. Hij wrijft en wrijft totdat de stukjes die nog niet verroest zijn glimmen in de zon.
Met een glimlach bekijkt Pjotr het resultaat.
'Die kan nog best een tijdje mee', mompelt hij in zichzelf en voorzichtig klimt hij op het keukentrapje.
Vanaf de bovenste tree tuurt hij over de rails, tuurt hij naar links en dan naar rechts. En dan ziet hij het. Een bosrand.
Hij wrijft in zijn ogen en kijkt opnieuw. De bosrand is er nog steeds. Onder de bomen steken bosaardbeitjes hun helderrode kopjes uit tussen het groen.
Pjotrs hart maakt een sprongetje en hij tuimelt van het keukentrapje. Maar het deert hem niet, want als hij opstaat hoort hij achter de bomen duidelijk water stromen.
Hoi Chantal, een mooi…
Lid sinds
5 jaarRol
Hoi Chantal, een mooi verhaal waarin de woorden als vanzelfsprekend voorkomen. Levendig beschreven. Graag gelezen.
Een paar opmerkingen:
In het spoor van verlaten treinrails. Is dat niet dubbelop? Of moet je het omdraaien? Hij loopt over de treinrails van een verlaten spoor.
De blikjes en flesjes die hij tussen het dorre gras vond, waren leeg, net als --- achter "vond" hoeft geen komma.
'Die kan nog best een tijdje mee' mompelt hij in zichzelf --- achter "mee" hoort nog een komma. Ik zou "in zichzelf" weglaten.
Hoi Fief, dank voor je…
Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
Hoi Fief, dank voor je snelle reactie en je opmerkingen!
Vwb je eerste opmerking: ik heb gebruik gemaakt van de uitdrukking 'in het spoor van'. Spoor betekent hier dus niet 'rails', maar meer zoals 'in de voetsporen van'. Dan is het in mijn ogen niet dubbelop.
De andere opmerkingen heb ik verwerkt. Nogmaals dank voor je scherpe blik!
Inderdaad een mooi verhaal…
Lid sinds
3 jaar 11 maandenRol
Inderdaad een mooi verhaal Edwin!
Hoi edwinchantalen... …
Lid sinds
4 jaar 2 maandenRol
Hoi edwinchantalen...
Spannend! Is Pjotr ergens naar op zoek? Wat heeft hij meegemaakt?
1 puntje, tegen het einde van het verhaal schrijf je: Onder de bomen steken bosaarbeitjes hun helderrode kopjes uit tussen het groen.
De -d- vergeten bij bosaardbeitjes.
Verder met veel plezier gelezen.
Wat een mooi sfeervol…
Lid sinds
3 jaar 9 maandenRol
Wat een mooi sfeervol verhaal!
Op één punt raakte ik er alleen een beetje uit: in gedachten had ik al een beeld gevormd van het verlaten landschap en dat je daar dus heel ver kon kijken. Het feit dat hij het bos dan pas ziet als hij op het trapje staat, zegt dat het erg ver weg is. Dat haalt me er dus al een beetje uit omdat de omgeving in mijn gedachten heel weids was. Dat is op zich nog wel recht te breien in gedachten, maar het feit dat de aardbeien wel zo duidelijk te zien zijn en hij vervolgens water hoort, geeft me het idee dat het allemaal dichterbij is dan gedacht. Misschien staat er een verlaten treinstel en/of stationnetje naast het spoor en heeft hij het trappetje nodig om daar overheen te kijken, dan is dat in elk geval al opgelost.
Verder echt mooi gedaan! Je bent heel goed in sfeer creëren.
@Katja, dank voor je…
Lid sinds
13 jaar 2 maandenRol
@Katja, dank voor je compliment!
@Vincent, dank voor je leuke reactie! Pjotr heeft vast heel wat meegemaakt voordat ie op die rails terechtkwam. :)
@Annemieke, dank voor je fijne commentaar! Je geeft me iets om in overweging te nemen. In mijn gedachten zag Pjotr niets meer van de omgeving vanwege zijn vermoeidheid en mistroostigheid. Hij dacht dat alles verloren was en het landschap paste zich daarop aan. Op het moment dat hij weer oog krijgt voor iets anders dan zijn misère, ziet hij het bos én de aardbeitjes. Het was altijd al dichtbij misschien zag hij het nog niet... Maar goed, dat speelde zich allemaal af in mijn hoofd. Altijd fijn om te horen hoe het op de lezer overkomt. Hier kan ik een volgende keer rekening mee houden!
Hoi Chantal, Erg mooi…
Lid sinds
6 jaar 1 maandRol
Hoi Chantal,
Erg mooi verhaal. Je hebt Pjotr ook heel goed neergezet. Hij komt om van de dorst en besluit toch om heel het trapje netjes te maken terwijl wat hij begeert op een steenworp afstand lig. Goed gedaan.
Prachtig, sfeervol verhaal,…
Lid sinds
7 jaar 1 maandRol
Prachtig, sfeervol verhaal, Chantal. Zo mooi hoe in de setting de stemmig van de hoofdpersoon mee resoneert. Goed gekozen titel ook. Poëtisch, passend bij de sfeer.