#310 Eendenman

Het brood lag klaar op het aanrecht. Theo duwde er zacht met zijn vinger in. Het was precies oud genoeg. Hij stopte het in een plastic zakje en liep de deur uit. Tegen de schutting stond zijn scooter te verweren. Een paar maanden geleden was hij kapot gegaan en het ontbrak Theo aan geld en puf om het ding te laten repareren. En dus hees hij zich op de fiets. Als hij de juiste draai maakte, paste zijn buik precies tussen zadel en stuur. Het brood legde hij in het metalen mandje voorop. Hij fietste de straat uit. Zijn tempo had zich in de loop der jaren aangepast aan zijn gewicht. Ergens tussen ‘net niet omvallen en in geval van nood snel een voet op de grond kunnen zetten’ in. Zo reed hij de vijf minuten naar het bruggetje. De zon was warm en het trappen ging zwaar, de banden moesten alweer worden opgepompt. 

De eenden kwamen aangesneld zodra ze hem zijn fiets zagen parkeren. 
‘Kom maar jongens,’ riep hij, hoewel hij wist dat de meeste eenden vrouwtjes waren. Hij pakte het broodzakje en liep het bruggetje op. De eenden kwetterden door elkaar heen, roepend naar hun vrienden. Theo leunde met zijn ellenbogen op de houten reling en zette zijn voeten wijd uit elkaar om stevig te staan. Hij haalde de eerste boterham tevoorschijn en de eendjes keken hem vol verwachting aan. Kleine stukjes brood scheurde hij af, dat vonden ze het lekkerst. Toen hij de eerste stukjes in het water gooide en de eenden er vol enthousiasme op af zag duiken, stroomde er een warm gevoel door zijn lijf. Dit was zijn moment van de dag.

Achter hem reden fietsers voorbij. Hij voelde hun ogen in zijn rug prikken. Soms hoorde hij iemand ‘eendenman’ fluisteren. Vooral de jeugd deed niet echt haar best om de bijnaam die hij in het dorp had, verborgen te houden. Hij snapte wel wat ze zagen en hij kon niet zeggen dat het hem geen pijn deed. Maar hij kon niet anders. Dit was hoe het was sinds Rietje dood was. Hij schudde de laatste kruimels uit het zakje.
‘Ik ben blij met jullie jongens,’ zei hij en liep naar zijn fiets. ‘Tot morgen.’