schrijfopdracht #306 Terug naar huis

De douanebeambte houdt mij nauwlettend in de gaten. Door mijn uiterlijk val ik op als een pisvlek in de sneeuw. Sinds ik het hotel vanochtend heb verlaten is alles op rolletjes verlopen. De taxirit naar de luchthaven was wat hobbelig maar dat was te verwachten met de wegen in dit land.

De rij met voorgangers schuift langzaam door tot ik bij het röntgenapparaat kom. Vroeger waren die dingen er niet maar sinds 9-11 worden we binnenstebuiten gekeerd om te zien wat we meenemen. Ik wordt apart genomen na de controle door de beambte en moet alles laten zien wat ik heb. De beambte neemt een aantal spullen in beslag en hij vraagt hoe die in mijn bezit zijn gekomen. Na wat heen-en-weer gebakkelei krijg ik de spullen terug en mag ik mijn reis vervolgen.

Een aantal van mijn collega's zien er beter uit dan ik. Een stuk minder opvallend. Door mijn tatoeages, die ik in verschillende landen heb opgedaan, word ik regelmatig uit de rij gepikt bij de douane. Toch zou ik niet anders willen zijn dan ik nu ben. De rest van mijn collega's is vaak een grijze of zwarte eenheidsworst. Saai.

In het vliegtuig is het altijd weer een uitdaging om een goed plekje te vinden. Na wat heen en weer schuiven is het toch gelukt. Het uitzicht is vaak het zelfde en die economy vluchten zijn altijd krap. Het is even doorbijten maar het is niet anders.

In Nederland aangekomen ga ik met de trein verder. Er zit een leuke dame tegenover mij in een zitje van vier. Ze kijkt wat geïrriteerd. Alsof ik daar niet mag zitten.

Na thuiskomst sta ik een beetje verloren in de gang. In de spiegel zie ik mijn rode, door de jaren heen, vervaagde kleur en ik wacht op de volgende reis.