Bic

Weer word ik neergelegd na gebruik. De nachten zijn meestal rustig, maar vanochtend werd ik al weer opgepakt voor het schrijven van een te laat briefje. Even lag ik rustig op de keukentafel om vervolgens mee gegrist te worden door een van de kinderen.

Op school begint het wicht op mijn hoofd te kauwen, zonder zich ook maar een moment te bekommeren over mijn uiterlijk. Zij is niet de enige. Veel mensen waar ik bij in handen kom, hebben daar een gewoonte van gemaakt. En dan heb ik het nog niet eens over het eindeloze in- en uitklikken van mijn punt. Daar lijkt vaak geen einde aan te komen.

Ineens zie ik mijn leven aan mij voorbij flitsen, althans zo lijkt het.  Het is blijkbaar normaal dat ik gegooid word naar iemand waar mijn eigenaar ruzie mee heeft, of waar hij of zij het niet mee eens is.

Zonder ook maar een moment van overpeinzing, word ik weggegeven. Mijn lot ligt dan letterlijk en figuurlijk in de handen van een vreemde.  Het hele ritueel van kennismaken begint opnieuw. Het is altijd maar afwachten hoe iemand met je omgaat

Mijn nicht heeft het beter voor elkaar. Haar achternaam is Parker. Zij wordt niet te pas en te onpas weggegeven of op andere manieren misbruikt.  Als Bic ben je het manusje-van-alles en iedereen doet maar wat hij of zij met je wil.

De plekken waar ik kom zijn afwisselend en maken mijn bestaan dragelijk. Vorige week was mijn eigenaar een docent die mij gebruikte voor het becijferen van werkstukken. Toen heb ik even mijn gram kunnen halen. Het regende onvoldoendes. Helaas ben ik nu weer terug bij af en lig ik op een tafel te wachten tot iemand mij oppakt.