#307 - Kampioene

De eerste paar keer was je toch wel zenuwachtig en heb ik geruststellende woordjes in je oor gefluisterd (‘he'j t r noar?’, ‘Doo-t hènig an’, ‘Beteuntjes an’).
Al die aandacht en ongegeneerde blikken, je zou er op slag verlegen van worden. Maar, zoals ik al had voorspeld, was je vanaf het begin een succes en sleepte je de ene na de andere onderscheiding in de wacht.
De jury en de, voornamelijk mannelijke, toeschouwers waren unaniem enthousiast over je prachtige lange benen, je goed geproportioneerde ronduit wulpse billen en je meer dan overtuigende, zoals ik het altijd zeg, melkfabriek.
Al snel nam je zelfvertrouwen toe en paradeerde je, met de nodige elegantie, alsof je nooit anders had gedaan, voor het panel van juryleden en het in grote getale toegestroomde joelende publiek.
De bladen (onlangs nog de Ootmarsumse courant waarin je in volle glorie stond te pronken met je pluspunten) waren ronduit lyrisch.
Naast nationale trofeeën waren er inmiddels tevens internationale successen waarbij het me opviel (de wedstrijden zijn immers tegelijkertijd een sociaal gebeuren) hoeveel er door de collega’s in Nederland eigenlijk wordt gekankerd. Enorm veel dus. In het buitenland leek dit, voor zover ik met mijn beperkte talenkennis kon nagaan, beduidend minder te zijn (anderzijds werd hier tijdens de evenementen zo mogelijk zelfs nóg meer gezopen).  

Zoals viel te verwachten kwam er een moment dat afgunst en kinnesinne de overhand kregen. Sommigen hadden het ineens zelfs over vleeskeuringen in plaats van concoursen en kampioenschappen.

Plotsklaps keerde het tij. Bijna van de ene op de andere dag veranderde de mode en gingen de prijzen naar hoekiger en strakkere modellen – naar mijn mening eerder magere scharminkels met samengeknepen billen waarbij je de ribben kon tellen.

Voor mij bleef je veruit de mooiste. Verder was je karakter meer dan voorbeeldig met het nodige temperament maar toch vriendelijk en meegaand. Hoewel ik voor alle zekerheid eerst je benen vastbond, leek je er geen enkel probleem mee te hebben wanneer ik met mijn vuist tot voorbij de elleboog in je vagina binnendrong en anaal wist je de endeldarm goed te ontspannen – tot aan de oksel aan toe. Ook aan de melkfabriek kon je heel wat hebben. Alleen je lange tepels waren wel wat gevoelig. Aan de vacuümpomp heb je nooit kunnen wennen.

Nu hang je in de koeling te besterven. Ik heb al eens gekeken en, als ik me niet al te zeer vergis, alweer de hoofdprijs;  goed dooraderd, mals, met een prachtige structuur.

Ik kan niet wachten om mijn tanden in je sappige vlees te laten zinken.