De ruimte waarin ik leef, nou ja, leef, zeg maar liever be(sta), is de woonkamer van een oudere dame. Er zijn dagen dat ze me niet ziet staan en dagen dat ze mij liefkoost.

Van mijn vorig leven herinner ik me niets. Ik geloof dat de dame die mij nu in haar bezit heeft, mij de reden tot bestaan gaf. Ze zag me en het was liefde op het eerste zicht. Romantiek op een rommelmarkt.

Zij wandelde rond aan de arm van haar echtgenoot die vijf frank voor mij betaalde. Nee, de verkoper moest geen krantje om mijn lijf doen. Ze droeg mij in haar blote handen, blij met mijn komst in haar leven.

Ik leerde dat ze herstellende was van een pijnlijke ontsteking in haar knieën en dat ze deze dag haar eerste stapje terug in de wereld zette. Dat het koppel op de rand van de armoede leefde en zich eigenlijk geen buitenissige uitgave kon veroorloven. Toch kocht hij mij omdat hij haar wilde laten zien dat hij blij was als zij blij was. Hij had wel gezien hoe haar ogen begonnen te glanzen toen ze in mijn ogen keek. Ik heb dan ook grote ogen, geel van kleur. Mijn vreemde vorm is van groen gesteente. Ze noemde me “een speciale uil”. Ik kreeg een plekje op haar schrijftafel. Van tijd tot tijd pakt en streelt ze me. Ik inspireer haar blijkbaar.

Ik ben tegenwoordig omringd door veel uilen. In alle vormen en gedaanten. Ik doorstond een aantal verhuizingen. Ze heeft minder aandacht voor mij. Iedere dag kijk ik verlangend uit naar haar koesterende handen...

En soms, ja heel soms, pakt ze me en dan kijken we in elkaars ogen. Wij denken terug aan onze ontmoeting. Ik hoop nog lang bij haar te mogen zijn. Op haar schrijftafel.