Ik ben moe. Voortdurend moet ik paraat staan. Ze gaat ervan uit dat ze altijd op me kan rekenen. 
 
Het begint ‘s ochtends al. Ik moet haar wekken, maar dan stoot ze me aan en negeert ze me minstens drie keer.  

Ze valt me te pas en te onpas lastig met vragen. Alles moet ik uit de kast halen.  
Er is niemand die zo goed onthoudt waar ze allemaal naartoe gaat, wat haar interesseert, met wie ze omgaat, wat ze graag wil delen en vervolgens toch niet, wat ze weet en wat ze niet weet. 

Hoe vaak ze een lijstje maakt, en het vervolgens verwijdert, half afgewerkt.  
Hoe ze zichzelf bekijkt in de spiegel, selfies neemt en enkel de beste houdt, hoe ze twijfelt en hoe onzeker ze is.  
Hoe lang en hoe snel ze loopt, fietst, wandelt.   
Hoe slecht ze luistert als ik haar ‘s avonds voorzichtig meld dat ze moet gaan slapen! Het duurt soms nog wel een uur voordat ze effectief in bed belandt. Nochtans heeft ze me zelf gevraagd om haar te verwittigen. 
 
Ik word oud en traag. En daar kan ze niet tegen.  
Ik word respectloos behandeld. 
Er kwam een eerste barst in onze relatie toen ze me liet vallen.   
En laatst was het bijna gedaan met mij, dat was het toppunt. Ik viel uit haar broekzak recht in het toilet, weliswaar slechts een fractie van een seconde, maar toch!  Toen ging het licht uit bij mij. En zij maar vloeken omdat ik niet meer reageerde.  
Gun me toch even rust, dacht ik toen. 

Hoe zou het zijn als ik eens zou beslissen om alles wat ze me toevertrouwt te delen?  Wat zou ze daarvan vinden?