Een wandeling

Zondagmiddag, wandelen met vriendin in de boomgaarden rond mijn huis. Korte broek, sandalen, zonnebril en lagen zonnebrand- en anti-muggenolie. Insecten overal, we hebben al weken geen regen gehad. De perziken en abrikozen zijn de afgelopen weken geplukt. De citroenbomen hangen vol kleine groene vruchtjes en enorme citroenen van het vorig seizoen, die opvallend felgeel afsteken tegen het groen waar we doorheen lopen. Dan merk ik in de verte donkere wolken, die snel onze richting op drijven. Ik hoor donder en we lopen sneller om te proberen voor de regen thuis te zijn.  We zijn in een boomgaard met rij op rij verwaarloosde citroenbomen gekomen. Er hangt hier nog veel geels en tussen het hoge onkruid ligt volop afgevallen fruit. De bomen zijn zo uitgedijd, dat de takken als veelarmige obstakels over de paden groeien. We moeten zigzaggend voortuit om de gemene stekels van deze verwilderde bomen te ontwijken. Ze trekken aan de lange rok van mijn vriendin en de stekels krassen mijn blote benen met bloedsporen op mijn schenen.  Wind steekt op en raast door de bladeren. Het begint ook te regenen, enorme druppels die je individueel op het bladerdek hoort kletteren. Dan begint het echt te regenen, bakken tegelijk, een waterval en wij kunnen nergens schuilen, onder de bomen is onmogelijk met al die stekels. Druipend proberen we een weg vooruit te vinden. De citroenbomen genieten van deze onmisbare regen. Ik zie ze groeien, hun takken omhoog richten, het lijkt of ze dansen. Ze bewegen naar ons toe. Mijn vriendin kan niet verder, ze is gespiesd. Ook ik voel de steeds groter wordende stekels mijn lijf binnendringen en word langzaam omhoog getrokken. Ik hang los van de grond en zaai verwaterd bloed.