Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#303 Opgebaard

16 juni 2020 - 12:45


Mijn vader lag in een zijligging opgebaard. Hij droeg een bruine trui, een nette broek en glanzende, bruine schoenen.
Zijn rechterhand lag op zijn buik. De hand was groot. Blauwe aderen domineerden nog steeds, trots en sterk, vanonder zijn vale huid. Toch, zoals ik hier stond, rug en schouders getraind van het roeien, fit in de bloei van mijn leven, kon ik me niet voorstellen dat ik ooit bang was geweest voor dat slappe hoopje vingers. Ik zou het, samen met dat dunne armpje, zo kunnen breken.
Er was niemand in de ruimte. Ik checkte een tweede keer, voor de zekerheid. Mijn vrouw was net naar het toilet. Verder had mijn vader toch niemand meer over.
Ik strekte mijn hand uit naar de zijne. Met kracht omklemde ik zijn pols.

Opeens hoorde ik een geluid. Ik keek achter me. Er was niemand. Nee, het geluid kwam uit de kist! Het lichaam van mijn vader draaide zich naar mij toe. Zijn hoofd richtte zich iets op.
Zijn ogen openden. Hij keek mij recht aan. Het was een manier van kijken, die ik niet anders kan omschrijven dan “zacht”. Ik herkende hem, maar toch ook niet. Het was alsof ik een gezicht zag onder een masker. Het leek vriendelijk, maar ook verdrietig.
Zijn mond bewoog traag, als van iemand die volledig verstoken is van water. Met zijn vrije hand wenkte hij mij dichterbij. Bang, maar ook aangemoedigd door het contact van die onverwacht vriendelijke ogen, bracht ik mijn oor dichter naar zijn mond. Eerst klonk het geluid van binnenstromende lucht, als van een blaasbalg die zich langzaam vult. Toen klonk één woord.
‘Sorry.’
Het lichaam viel weer weg.

Pas toen mijn vrouw binnen kwam, kon ik mij weer bewegen. Ze legde een hand op mijn schouder. Het brak de dam. Tranen vloeiden bevrijd uit mijn ogen.
‘Mijn vader zei sorry!’
Ze gaf me een knuffel.
‘Ach, schatje toch.’

 

Lid sinds

16 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juni 2020 - 13:33

Karel123,

Mooi ontroerend verhaal. Ik zie het ook zo gebeuren.
Paar puntjes: je verandert vaders hand in 'handje'- ik begrijp wat je wilt zeggen maar naar mijn idee komt dat voldoende tot uitdrukking in het armpje.Voor mij werkt het beter wanneer je schrijft: [...] voor die hand. Ik zou hem, samen met [...]
'Mijn vrouw zou nog even op het toilet zijn.'  Actiever is: 'Mijn vrouw was nog op het toilet.' 
'Mijn kracht' = 'Met kracht' (omklemde ik zijn pols)

Groet, Willy
 

Lid sinds

4 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 juni 2020 - 16:30

Mooi maar ook bruut verhaal, je wilt je wreken op je oude vader, die dood is. 

Een paar dingetjes;
Je schrijft dat je zijn pols omklemd houdt, maar even verderop wenken zijn handen je.

Opeens hoorde een geluid, moet zijn: opeens hoorde ik een geluid.

Lid sinds

5 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 juni 2020 - 8:42

Hoi Karel, goed verhaal. Mooi verteld. Graag gelezen.

Mijn vrouw was net naar het toilet. Verder had mijn vader toch niemand meer over. --- dit haalt me uit de sfeer. Ik hoef niet te weten waar je vrouw is en dat je vader verder niemand meer had. Je was alleen in de kamer. Dat is snel vast te stellen. Daar zou ik een ander woord gebruiken dan checken. Met een keer rondkijken had je dat ook gezien. Misschien zoiets als: ik had me ervan vergewist dat ik alleen met hem was. Meer uitleg is niet nodig.

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 juni 2020 - 15:06

Hoi Willy! Ik heb het opgezocht: het kan :)! Lijkstijfheid duurt relatief kort (48 uur) en kan ook met balseming verholpen worden. Ik heb overigens ook een foto van een opgebaard lichaam gebruikt voor dit verhaal en daar zag ik die associate wel. Alsnog ga ik even kijken of ik dit nog aanpas.

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
18 juni 2020 - 18:48

Hoi Fief,

Dank voor je feedback! Ik ga er eens naar kijken. Ik zit echt te puzzelen, het heeft wel een functie. Misschien lukt het te verbeteren met herschrijven, maar het is een beetje een uitdaging. Ik ga erop broeden.

Lid sinds

4 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
19 juni 2020 - 11:07

Beste Karel, 

ik vind het een prachtig geschreven en ontroerend verhaal. 

De spanningsopbouw gaat heel natuurlijk en voelt niet geforceerd. 

Goed gedaan!

Lid sinds

6 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
22 juni 2020 - 20:04

Hi Karel, mooi verhaal! Knap hoe je de verbeelding van de hoofdpersoon de realiteit over laat nemen.

Je hebt al veel feedback gekregen; nog één klein dingetje.

Nee, het geluid kwam uit de kist! 

Kijk uit met uitroeptekens in vertellerstekst. Persoonlijk voelt het voor mij wat kinderachtig, als een kinderboek.

 Graag gelezen!

Lid sinds

6 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 juni 2020 - 11:28

Dag Mike,

Hartelijk dank. Ik vind het lastig wat dan het alternatief is. Het voelt, zonder uitroepteken, alsof de verschrikking van de hoofdpersoon dan mist. Maar "nee, het geluid kwam uit de kist, dacht hij verschrikt." voelt voor mij ook juist kinderachtig. Heb jij toevallig een suggestie voor zoiets? (of iemand anders die dit nog leest)

Lid sinds

6 jaar 10 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
24 juni 2020 - 14:59

Ik zou het denk ik zonder uitroepteken doen. Je hoeft er dan niet per se iets achter te schrijven. Het is al verbazingwekkend genoeg dat er überhaupt geluid uit de kist komt. Desnoods zou je de HP nog een actie kunnen laten ondernemen, waaruit blijkt dat hij geschokt is, zoals achteruit deinzen, met grote ogen voorzichtig de kist benaderen.