#301 - Grote X Æ A-XII

 

E-lon was al tijden in extreem goede doen. Zijn vrouw, Grime-S, kon het niet verklaren: normaal gesproken was haar lief een man van uitersten. Natuurlijk, ze was een paar weken geleden bevallen van hun eerste zoon, kleine X Æ A-XII, en dat was reden voor blijdschap. Maar zo veel blijdschap voor zo’n lange tijd? Sinds de lancering had hij er zo mogelijk zelfs nog een schepje bovenop gedaan.

Zie hem nou staan, dacht ze welhaast verontrust.

E-lon stond voor de babybox met zijn zoon in zijn uitgestoken handen als Rafiki uit The Lion King. ‘Wie is hier kleine X Æ A-XII?’ Iedere dag herhaalde hij diens naam minstens een paar keer, alsof hij bang was hem zelf te vergeten. ‘Ja. Jíj bent kleine X Æ A-XII!’ En hij danste door de kamer met zijn zoontje in zijn handen.

‘Rustig E-lon, hij is kwetsbaar.’

'Ja, nu nog wel, maar ik ga er een Teslaatje van maken, hoor.’

En hij danste verder.

Grime-S was een week geleden door haar man neergezet in de fauteuil voor de tv en mocht er alleen uitkomen als ze moest plassen of slapen. Ze moest van hem heel vaak slapen om fit te zijn voor de Grote Dag. Welke Grote Dag hij bedoelde wist ze niet en hij wilde er niks over zeggen.

'Vandaag is de Grote Dag.' E-lon zette zijn zoontje terug in de box en liep naar de salontafel. Hij trok de lade open, pakte de afstandsbediening van de televisie eruit en drukte op het rode knopje. De Ultra HD 4K Smart TV sprong aan.

Het duurde even voordat Grime-S gewend was aan het geratel van de CNN-verslaggever. Nog net ving ze op dat ze live overgingen naar de maan, waarop de mannen van SpaceX binnen enkele seconden voet zouden zetten.

Grime-S keek opzij naar E-lon. ‘De maan? Ik dacht dat de reis naar station ISS ging?’

Samenzweerderig legde haar man zijn wijsvinger op zijn lippen.

De raket hield statig halt op de maan. De deur ging langzaam open en een astronaut zette een stap naar buiten. ‘DE DEUR GAAT LANGZAAM OPEN EN DE ASTRONAUT ZET EEN STAP NAAR BUITEN’ gilde de verslaggever van CNN.

De astronaut plofte op de maan. Hij had iets in zijn handen. Een vlag.

Naast haar stond E-lon te trillen op zijn benen en te snuiven als een paard – testosterE-lon noemde ze hem plagerig op deze momenten.

De astronaut deed geen moeite om lang te lopen en hield drie meter van de raket af halt. Hij hief zijn arm met vlaggenstok de lucht in en liet hem tergend langzaam dalen. Hij prikte ermee in de grond – en de vlag bleef staan.

Er stond iets op, een tekst, de camera zoomde in.

‘Nu komt het,’ zei E-lon wippend op zijn tenen.

De camera was ver genoeg ingezoomd en de hele wereld kon lezen welk opschrift de vlag droeg. De verslaggever van CNN werd gek.

Grime-S werd ook gek en sprong uit haar stoel, vloog E-lon om de hals. Beiden vielen op de grond en rolden over elkaar heen, geen oog meer hebbend voor de televisie, alleen voor elkaar.

‘"DE MAAN" BESTAAT NIET MEER,’ culmineerde de verslaggever, ‘HIJ HEET NU "GROTE X Æ A-XII".’