Er zit een klein scheurtje in haar verder smetteloze zomerjurkje. Haar sneakers zitten onder de modder en haar make up is uitgelopen. Myrthe blaast meerdere keren uit en hond Bilo volgt haar met een snel en krachtig gehijg. Waarschijnlijk gaat hij het uitblazen wat langer volhouden.

Vanochtend had ze besloten nog een keer de kleding aan te trekken van vroeger om het gevoel terug te krijgen van voor de grote verandering. Zoals ze misschien ergens wel verwachtte, kwam dit gevoel er niet. Er verschenen geen selfies van vriendinnen. Geen discovibes, geen prosecco, zelfs geen XTC. Geen Thomas.  

Myrthe zoekt nog een keer naar zijn laatste appje. Vandaag op de kop af een jaar geleden had hij het verstuurd; 

'Myrthe als je nu niets van je laat horen, ga ik echt vermoeden dat je niet meer in leven bent. En ik twijfel nog echt te veel of ik dit als een zegen moet gaan zien.'

Misschien had ze moeten antwoorden dat ze sowieso al het idee had dood voor hem te zijn. Maar ze vertikte het. Ze had in die tijd net de negeerstand uitgevonden en deze op maximum gezet. 

Bilo trekt aan de halsband en Myrthe trekt hem terug. Wanneer de Schnauzer haar aanstaart lijken de verwijten van zjn grote pupillen af te lezen. Regendruppels beschadigen haar hoofdhuid. Een eekhoorn die eventjes het veld op kwam lopen, sprint weg wanneer het beestje haar ontwaart. Haar nieuwe vijanden bevinden zich in de natuur. 

Bilo slaat aan op een konijn aan die daar niet erg van onder de indruk lijkt. Hij gromt harder dan hij gebruikelijk doet, en het diertje blijft hem ijzig aanstaren. Het schouwspel lijkt gebaseerd op Myrthe's laatste maanden voor de grote verandering. Zonder prosecco en discovibes, maar met extra veel XTC. En vergeet niet de speed en wodka. Met zonder Thomas. Hij had gezinspeeld op haar naderende einde, en met goede redenen. Elke dag stuurden vriendinnen allerlei korte, bezorgde appjes. Op een dag kwamen de appjes niet meer. Misschien hadden ze het opgegeven. Of misschien had Myrthe de sociale beleefdheden opgegeven. In het schemerlandschap waarin ze was beland, was hier weinig ruimte voor.  Haar gestorven spirit was wit; de kleur van de drugs, de kleur van Sensation, de kleurloosheid en vooral de kleur die Thomas nooit droeg.  

Myrthe heeft de sleutel tot haar nieuwe leven in al zijn kleuren en smaken al gevonden. Ze duwt nog een takje opzij en dan ontwaart ze opnieuw de plek die zo garant heeft gestaan voor de grote verandering.