‘Hij had Grote Broer lief.’ Nathan neemt even de tijd om diep adem te halen en veegt de tranen uit zijn gezicht.
‘Zeker twintig keer op en dag, herhaalde hij die woorden. Hij kon het bloed onder je nagels vandaan halen, maar een blik richting zijn onschuldig kopke, liet je al gauw afkoelen.’ Familieleden in de zaal lachten van herkenning.
‘Zo was Oliver, een schat van een jongen. Voor iedereen betekende hij wel iets. Liefhebbende zoon, een goede vriend, een broer, mijn beste maatje. Nu vandaag staan we met ons allen in Gods huis. Dezelfde God wie ik de afgelopen vijf jaar heb gevraagd, nee gesmeekt; waarom heeft U niet mij gekozen?’ Het is muisstil in de kerk. Nathans vader wil opstaan om in te grijpen, echter houdt Nathan zijn hand op.
‘Het was een ongeluk ja, mam, pap, niemand had het kunnen voorkomen. Ik zal het die vrachtwagenchauffeur nooit vergeven. Jullie hebben gedaan wat jullie konden. Het is nog steeds een wonder dat Ollie er levend uit is gekomen. Hoewel de laatste jaren moeilijk waren en we allemaal wisten dat het eraan zat te komen, is de klap uiteraard niet minder hard. We hebben ons best gedaan dat hij nog zoveel mogelijk van het leven kon genieten.’ Zijn vader kijkt hem respectvol aan terwijl hij zijn arm om zijn vrouw legt.
‘Ollie, het gaat je goed daarboven en nu mag jij de Grote Broer zijn. Zorg goed voor onze Kleine Zus.’