#299- Spinalonga

Gearmd keken ze over het inktzwarte water naar de kust, totdat de lichtjes van Kreta in de verte vervaagden. Eleni kon Spinalonga achter zich laten, de geschiedenis proberen uit te wissen. Met haar vrije arm deed ze een poging te zwaaien naar het eiland. In haar hoofd zat haar hand aan haar onderarm vast. Vanuit haar moeders ogen gezien was er slechts een stompje. Haar moeder slikte en klemde haar arm strakker om die van haar dochter heen. Drie jaar hadden ze elkaar moeten missen. Drie lange jaren waarin hoop een steeds groter goed werd. Toen Eleni nog thuis woonde in Athene bereikten wekelijks verontrustende verhalen vanuit de leprakolonie hun stad. Ze waande zich niet veilig, maar jong als ze was had ze niet verwacht dat zij slachtoffer zou worden.

Toen begonnen haar vingers krom te trekken. Eerst verborg ze die uit angst ontdekt te worden, want iedereen wist wat lepra betekende: ziek zijn en verbannen worden naar Spinalonga. Je familie en geliefden zou je nooit meer zien. Het werd haar werkelijkheid. Ja, ze had een soort leven opgebouwd in de kolonie, ze was er juf geweest van kleine kinderen. Ze was er verliefd geworden op Giorgis, die slechts wat knobbeltjes in zijn gezicht had. En ja, ze had er haar hand verloren aan de ziekte. Maar dat was niets vergeleken bij alle mensen die er stierven in eenzaamheid. Die zij samen met de andere eilandbewoners had begraven. Spinalonga had gestaan voor afzondering, Athene stond voor alles behalve dat. Haar leven kon verder gaan, nu de kolonie was gesloten en de resterende tien mensen terugkeerden. Giorgis was op weg naar zijn vrouw, Eleni zou haar vader verrassen met haar terugkomst. Het water wiegde haar in slaap. Ze was bijna thuis.

(Met de zin uit het boek: Het eiland - Victoria Hislop)