Vrijheid, daar gaat het in deze tijd zeker om. Maar 75 jaar geleden was vrijheid ook een keuze om te vechten voor iets waar je voor staat. Mijn ouders hadden een winkel in de oorlog. Op een dag kwam  een vriend die in het verzet zat met de vraag of Engelse parachutisten die in de buurt werden gedropt in de kelder mochten slapen totdat ze opgehaald zouden worden. “Ik moet dat met mijn vrouw bespreken,” zei mijn vader.

Toen hij haar vertelde wat er was gevraagd aarzelde ze en zei dat ze het met haar vriendin zou bespreken. Die zat aan de overkant ondergedoken met haar ouders. Als er iets mis ging kwamen ze in gevaar. En ze waren voor eten afhankelijk van mijn ouders die zeep verkochten aan de Duitsers in ruil voor extra etensbonnen.

De volgende morgen vroeg  liep ze de bakkerij in. Ze ruilde bonnen voor een brood en belde aan op de 1^e etage. De bakkersvrouw deed open en ze liep naar de zolder. Die stond  vol met boekenkasten. Ze klopte op een van de kasten en die werd opzij geschoven. In de kamer erachter zaten drie mensen aan een tafel.  “Ik moet jullie wat vragen. Een verzetsman is bij ons geweest. Hij vroeg of we gestrande parachutisten in de kelder wilden verbergen tot ze kunnen worden opgehaald. Dat kan een gevaar voor jullie betekenen.” Ze zweeg.  “Wat mij betreft doen,” zei Ben en zijn vrouw en dochter knikten.  “Als wij iets terug kunnen doen voor alles wat ervoor ons gedaan wordt en de vrijheid een stapje dichterbij kunnen brengen moeten we dat aanpakken.

Ze werden er onder de ogen van de Duitsers Engelse soldaten verborgen. Gelukkig werden ze nooit ontdekt.  Voordat haar vriendin naar Amerika vertrok proosten ze. Op de vrijheid.

Opdracht: Vrijheid nr 297