#296 Wanneer is gluren bij de buren verantwoord?

Wanneer is gluren bij de buren verantwoord?

Er wordt hard en dringend op mijn deurbel gedrukt. Ik ben verbaasd want ik verwacht niemand. ‘Blijf thuis en stel bezoek uit’, is het devies van de overheid. Het aanhoudende geluid van de bel doet mij besluiten de deur snel open te doen.

Voor de deur staat een oudere man met een blauwe doos. Zijn auto staat half op de stoep geparkeerd en de motor staat nog aan. Ik zie dat de kofferbak open staat en gevuld is met meer blauwe dozen. Deze man is een van de vrijwilligers van Tafeltje dekje, de service die de maaltijd van mijn 96-jarige buurman brengt.

‘Goedendag, ik kom de maaltijd brengen bij uw buurman maar hij doet niet open. Weet u misschien waar hij is? Hij is altijd thuis en door de Corona crisis zit hij nu vaak voor het raam op mijn te wachten Een kort praatje doet hem goed.’ ‘Ik heb geen idee. Heeft u al door het raam gegluurd of u iets ziet?’, zeg ik. De vrijwilliger schudt zijn hoofd.

Ik stap over het tuinhekje, steek snel het tuinpad over en ga voor het raam staan. Met mijn hand boven mijn ogen gluur ik naar binnen. De televisie staat aan en er staat een kopje thee op de tafel. Zijn jas hangt over de bank, wat betekent dat hij thuis moet zijn.

‘Hoe vaak heeft u al aangebeld?’, vraag ik aan de man. ‘Ik heb al een paar keer aangebeld maar ik kreeg geen reactie en omdat Meneer Groen al op hoge leeftijd is, moest ik toch maar even bij de buren aanbellen, dacht ik’.

De paniek begint bezit van mij te nemen. Het zal toch niet. Ik ren mijn huis weer in. Een paar maanden geleden heeft Meneer Groen gevraagd of ik een sleutel van hem wilde hebben zodat ik altijd bij hem in huis kan komen als er iets gebeurt. Ik pak de sleutel en ren terug naar buiten. Mijn hart bonkt als een gek. Ik steek de sleutel in het slot en de deur gaat meteen open. In de woonkamer is niemand te zien. De man komt achter mij aan. Ik wijs naar de deur achter in het huis. ‘Wilt u even in de garage kijken?’, vraag ik net iets te luid. Zelf ren ik naar boven. Ik storm de slaapkamer in maar het bed is leeg. Ook in de badkamer en logeerkamer is geen Meneer Groen te bekennen.

Als ik weer beneden ben, blijkt hij ook niet in de garage te zijn. De laatste plek waar we kunnen kijken is in de tuin. De grote weelderige tuin vol met geurende bloemen, de trots van mijn buurman. Met z’n tweeën stappen we door de achterdeur en turen in stilte de tuin in.

Onder de prachtige Treurwilg zit Meneer Groen. Hij kijkt ons lachend aan. ‘Wat doen jullie in mijn huis?’ zegt hij verbaasd.

‘Tafeltje dekje zet de maaltijd toch voor de deur, zodat er geen contact is?’