#296 Het meisje met de regenjas

Zoals elke donderdag staat ze er op de stoep in haar gele regenjas. En weer stipt om vijf uur, alsof een minuut afwijking een boze vloek met zich mee zou brengen.  Milou begroet haar met luchtkussen alsof ze elkaar al jaren niet hebben gezien. 

Het is misschien spionage om via het kijkgaatje te gluren. Maar Milou heeft me geen subtiel geformuleerde aanknopingspunten gegeven. Het was alleen een kort ‘dit werkt niet’, en daarmee waren de zaken voor haar ‘geregeld’. Er kwamen geen kussen aan te pas, zelfs geen luchtkussen.

‘Dit is niet wat ik wil,’ hoor ik Milou zeggen. Ze praat zo hard dat het vanuit mijn woonkamer te horen is.
‘Dit dus,’ roept het meisje met de regenjas. Milou lijkt een opponent te hebben gevonden.
‘Ik snap dit gewoon niet,’ zegt ze erachter aan. Een tegenstoot, die ik nooit uit kon delen. Ik werd daarvoor al gevloerd door een knockout in de eerste ronde. 

Wanneer ik naar de voordeur loop, zie ik dat haar deur ook open staat. Milou’s exhibitionistische trekjes spelen weer op.
‘Ik vind dit allemaal te lang duren,’ zegt ze. Haar stem klinkt schor en zoals altijd doorrookt.
‘Misschien moet we het dan niet meer doen.’ Het meisje met de regenjas klinkt als een aanstormende filmster die haar chauffeur richtingaanwijzingen geeft. En ze klinkt vooral jong, heel jong. Alsof ze eigenlijk de filmacademie nog niet eens heeft afgerond.
‘Ik wil dit wel graag eigenlijk. Dus wellicht moeten we...Samantha?’
Ik speel blijkbaar ook nog een rol. Ze kan me dus echt niet loslaten.

‘Samantha, wat doe je hier?’
Mijn voeten die te veel stappen vooruit deden, hebben me uit het script gegooid. Milou pakt het meisje met de regenjas stevig vast. De grote adelaar waakt over het kwetsbare kuikentje. Een bloedmooi kuikentje, met haar krullende bruine haren en heldere, reebruine ogen. Als ik zes Chardonnay’s op zou hebben en twintig jaar jonger zou zijn, zouden de rollen waarschijnlijk zijn omgedraaid..
‘Samantha, misschien kun je even teruggaan naar je eigen woning. Dan vergeten we dit snel. Zometeen besmetten we elkaar nog.’
Typisch Milou om op zo’n moment met zo’n opmerking te komen. Op mijn tong ligt een uitglijder die ik normaal alleen bij grote hoeveelheden Mojito zou maken. Maar mijn gevoel zegt dat er niet aan te ontkomen valt.
‘Over dat besmettingsgevaar maakte je je gisteren tijdens het vrijen nog niet zo druk.’
De bloedmooie filmster-wannabe glimlacht, maar de eerste tekenen van Griekse tragedie in haar emotionele wereld zijn zichtbaar. Wat er hierna gebeurt komt uit een filmscript dat ik niet geschreven heb.