Peters wereld

Peter kijkt uit over de stad waar hij woont. Het geluid van het verkeer beneden echoot via de wanden van de wolkenkrabbers omhoog.

Peter mist haar nu al. Er biggelen dikke tranen over zijn wangen. Hij kreeg het telefoontje op zijn werk. De arts noemde de naam van Anke en verzocht hem dringend naar het ziekenhuis te komen. Hij liet hij alles vallen en rende naar de auto. Bij het ziekenhuis stormde hij de deur binnen, maar het was al te laat. Zijn dochter was er niet meer.

Anke fietste door de stad op weg naar haar vriendin. Ze hadden afgesproken in het park. Ze had snel nog wat broodjes en drinken gepakt en was toen op haar fiets gesprongen. Het was al weer een tijdje geleden dat zij en Sanne samen iets hadden afgesproken.

Anke fietste met haar hoofd in de wolken. Uit het niets kwam de vrachtwagen in de bocht op haar af. De luide gil maakte dat de chauffeur vol op zijn rem trapte. Een ijzingwekkende stilte volgde na het gepiep van de banden en de lucht die ontsnapte uit de remleidingen.

Peters wereld stortte in. Het werd een zwart gat. Hij stond verdoofd aan het bed van Anke. Hoe hij op de rand van het balkon was gekomen herinnerde hij zich niet meer. Hij keek uit over de stad. Anke was alles wat hij nog had.

"Niet doen alstublieft. Dat zou Anke niet willen." Sanne staat met betraande ogen in de deuropening. Peters knieën knikken. "Ze is weg." Hij draait zich om richting de straat. "Wacht!" riep Sanne. "Wacht. Misschien kunt u mij helpen." Sanne doet een paar stappen naar voren richting het balkon. "Ik ben mijn vriendin verloren. Wie kent haar beter dan u?" Sanne doet nog een stap en pakt de hand van Peter. De moed zakt Peter in zijn schoenen. Hij laat zijn hoofd hangen en stapt van de rand naar beneden. "Wilt u met mij afscheid van Anke nemen?" Samen zitten ze op de rand van het bed.