Lieve oma, 

Het werd weleens tijd om van me te laten horen. Hoewel ik veel liever naar je luister. Naar je schaterlach en je scherpe opmerkingen, doorspekt met zelfspot maar met de wijsheid van de tijd. Ik moet me verontschuldigen. Het heeft te lang geduurd voor ik schreef, omdat het pijn doet je nu te zien en te horen. Je stem zo dun als je huid. Je bewegingen krachteloos en traag. De eenzaamheid is niet te missen, het vult de ruimte met beklemmende aanwezigheid. Wat zou ik graag weer teruggaan, de gesprekken vervolgen die nooit zijn afgemaakt. Van je horen over toen, met het wrange besef dat het toen ook nog nu is, doorgegeven van generatie op generatie. Wat zou ik dat graag beter willen begrijpen, je willen leren kennen zoals je was. Wat spijt het me dat ik die kans nooit heb gegrepen. 
Want oma, ik koester die momenten. Eindeloos spelletjes spelend op jouw glazen tafel, de lucht dik van sigarettenrook, het radioverslag over Feyenoord op de achtergrond. Onze momenten, waarin je vertelde over je huwelijk, de raadsels van het leven, de dilemma’s die ze opwierp voor jou, voor mij. Nooit maakte jij deze gesprekken zwaar, omdat jouw talent ligt in het aanvoelen van de ander en eeuwig positief blijven. Jouw humor is geroemd bij mijn vrienden, bij wie ik nog altijd over jou opschep: “mijn oma? Die houdt van negers, wijn en sigaretten. Haar beste vriend is 30 jaar jonger en homofiel, haar werk was een tomeloze vrijwillige inzet voor de HIV stichting”. Nee, val jou niet lastig met die bingo-avonden in het tehuis nu, waarbij, zoals jij het zegt “die bejaarden als een stel idioten elke woensdagavond uit hun dak gaan”. Nee, jij bent geen bejaarde. 
Voor mij ben je meer dan dat. In mijn vroege jaren, waarin mijn leven zich vormde in verwarring en naderend onheil was jij mijn vaste baken, mijn brandpunt. Altijd waren er verse toverstiften in jouw kast, net als stapels papier in alle kleuren van de regenboog, meegenomen van je werk bij de drukker. Als vrijgezelle oma plaatste je een contactadvertentie in het lokale krantje, maar zei de afspraken af voor mij. Omdat je liever voetbalde in de gang met je kleindochter. Een matrasje ingeklemd tussen jouw bed en de kast was mijn plek. Maar lieve oma, met jouw aanwezigheid maakte jij dit tot mijn thuis.