Mireille’s vingers trillen wanneer ze het scherm aanraakt. Even lijkt het alsof ze dwars door het scherm de rood aangelopen wangen van haar dochter kan voelen. Ze streelt virtueel haar Pippi-Langkous vlechten, alsof ze mama’s volledige eigendom zijn. 

‘Mama is moe van het werk, en dat ligt aan mama’s baas’, zegt ze en grote blauwe onschuldige ogen kijken haar aan. Ze kan geen uitlaatklep vinden voor haar problemen en dus doet ze het maar weer op deze manier. Geslachtofferd worden zoals gebruikelijk de mensen die het dichtst bij haar staan. Juultje kan er niets aan doen dat de zelfverklaarde ‘chef de mission’ mama's nieuwe testmethode tegen het virus wegschoof als zijnde ‘ondoordacht’. De bureaucraat heeft weer toegeslagen en dit keer werd haar PHD-onderzoek, dat ze nu eindelijk een keer dacht te kunnen toepassen, achteloos naar de overvolle prullenbak verwezen.

‘Misschien moet mama dan een cadeau geven aan de baas?’
‘Zoals wat liefje?’ Het lijkt bijna alsof ze de minachting in haar stem, die ze voor de chef had gereserveerd, nu over haar achtjarige dochter uitstort.
‘Mannen zijn toch ook kleine jongetjes. Die houden vast van speelgoed.’
Naast de vlechtjes valt haar oog op het vliegtuigsetje, vergelijkbaar met het model dat al sinds jaar en dag op de zijkant van het bureau van de chef pronkt. De bureaucraat is een Meccanojongetje.
‘Je bent een held, liefje,’ fluistert ze haar wereldredder toe, terwijl ze weet dat de hele voorraad aan bouwpakketten die nu de zolder bevolken morgen het Meccanojongetje zullen toelachen.