Lieve Papa,

Vanmorgen liep ik in het bos waar we vaak samen lopen. Ik kwam bij het heideveld waar je zo ver weg kunt kijken als het een heldere dag is. Vanochtend was de wereld, hoewel het zonnig was, een beetje bewaasd.
Maar dat maakte het bos niets uit. Onbekommerd toonde zij haar schoonheid; de frêle berken stammetjes lichtten op tussen de stoere dennenbomen.
Om mij heen zongen honderden vogels, allen in andere toonsoorten en verschillende ritmes.  Een symfonie zonder componist, een orkest zonder dirigent, het was ontroerend mooi.
De wind ruiste zachtjes over de heide.
In de verte reed een motor over de straatweg.
Terwijl ik daar zo ademloos stond te zijn, voelde ik de warmte van de zon op mijn achterbenen.
De koele ochtendbries die mijn wangen streelde. 
Ik ademde diep in. Ik ademde het leven in. De ochtendgeuren van een bos dat net ontwaakt. 
De geur van koele dauw, van vochtige takken en varens en oude bladeren.
Van warme hars dat vloeibaar wordt onder de zonnestralen. Van dennennaalden.

Even ben ik weer drie. Wij zijn samen op zondagochtend naar het bos waar jij mij leert fietsen op mijn nieuwe, knaloranje fietsje met dikke witte banden. 
Ik verwonder mij over een geluid dat anders is dan de geluiden van het bos. Dat geluid is naast me en stopt telkens wanneer jij stopt met rennen. Het is net zo gelijkmatig als je adem die dieper gaat nu je jezelf inspant om met mij mee te rennen.  
Wat is dat toch voor geluid? Zijn het mijn witte banden die een zoevend geluid maken over het zanderige bospad? Inmiddels let ik meer op dat geluid naast me dan op het bospad voor me.
Ik zie jouw lange benen in spijkerbroek naast me. Wanneer jij zegt dat je even moet uitrusten en neerploft op een bemost plekje in de zon, fiets ik nog een stukje door. Vreemd. Nu is dat geluid er niet.
Als jij genoeg bent uitgerust gaan we weer verder. Ja, nu hoor ik het weer. Aha. Ik zie nu ook  waar dat geluid vandaan komt. Het is het geluid van in spijkerbroek gehulde benen die langs elkaar op gaan wanneer ze in beweging komen en elkaar net even raken.  

Lieve papa, die spijkerbroek pas je allang niet meer, althans, de buikmaat is fors toegenomen. Blijf alsjeblieft goed oppassen, in verband met corona behoor je op jouw leeftijd al tot een risicogroep.   
Ik hoop dat we binnenkort onze wandelingen weer kunnen hervatten.
Enne, bedankt. 
Van jou heb ik geleerd om te fietsen. 

Liefs Antje.