Hoe de geschiedenis boeken er over gaan schrijven weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik erbij was toen het gebeurde. Was ze bijzonder, nee. Speciaal, absoluut niet. Kwam ze van een bekende welgestelde familie? Geen idee. Tot op de dag van vandaag weet ik haar naam niet eens. Niemand eigenlijk.

 Ze was daar gewoon, met  haar kleine schoentjes en dat schattige haar. Met van die poppenoogjes waar niemand nee tegen zou kunnen zeggen. Als een godswonder.

Niets had daar minder thuisgehoord, als dat meisje op die ene dag. Op die ene plek en ik was erbij. Ik en velen met mij. Wij deden ons ding, hadden een reden om daar te zijn. Maar zij was daar gewoon, zoals alleen kinderen dat kunnen.

 Er gewoon zijn. 

Op dat moment realiseerde ik helemaal niet, wat voor impact dat meisje had. Daar, op dat moment. Pas toen de eerste tweets kwamen, de journalisten en media het oppakte, toen besefte ik me pas dat het keerpunt in de geschiedenis was.

 Dat ene meisje.  Die beelden die de hele wereld over zouden gaan. Men zou er schande over spreken, er lyrisch over zijn. Iedereen had er wel een mening over. Hoe het ook zei, zij veranderde de wereld. Daar op dat moment, zonder het te weten, door gewoon haarzelf te zijn. Zij redde ons allemaal, de hele wereld. En ik ik was er bij.