Papa heeft vanmorgen het gras gemaaid, nu ruikt alles groen. Lize bukt zich en pakt een handje gras en strooit het in haar gele strandemmertje. De sprietjes blijven drijven. Ze hurkt neer en roert met een stokje door het water. De grassprietjes wervelen om elkaar heen en drijven daarna langzaam hun laatste rondje. Dan strooit Lize er wat zand bij, lekker warm zand met zonnestralen. Het vormt wolkjes onder de drijvende grassprietjes. Het lijkt wel toverdrank. Een kriebeltje in haar buik. Ja! Toverdrank. Lize springt overeind en danst over het gras. Haar rood-wit gestreepte jurkje waaiert wijd om haar heen. ‘Toverdrank, toverdrank,’ zingt ze.
‘Ik was de goede fee,’ zegt Lize hardop tegen zichzelf en ze slaat haar armen uit als vleugels. Ze vliegt hoog de lucht in, de wind waait aait over haar wangen. Vliegen lijkt makkelijker dan het is. Ze landt midden in een rozenstruik. De doornen prikken in haar blote benen en maken witte streepjes op haar vel. Op haar knie groeit zelfs een klein bolletje bloed. Roze bloemblaadjes dwarrelen als confetti naar beneden en leiden Lize af van de pijn en het bloed. Wat zijn ze mooi, zo roze op het groen. Zouden ze toverkracht hebben? Voorzichtig pakt ze een blaadje op. Het voelt zacht, zo zacht als mama’s nachtzoen. Ze weet dat mama’s nachtzoen toverkracht heeft, die geeft fijne dromen. Deze blaadjes hebben vast nòg meer speciale toverkracht. Eén voor één pakt Lize de rozenblaadjes van het gras en laat ze landen op de drijvende grassprietjes. Ze buigt voorover, steekt haar neus in de emmer en snuift. Ze ruikt zelfs nog een piepklein beetje strandlucht van vorige zomer. Dit is de beste toverdrank van de hele wereld. Hiermee kan ze alle zieke mensen beter maken.
‘Mamaaaaa, kijk eens! Ik mag morgen weer naar school!'