#294 De cape

‘Mama, ik heb mijn rode cape nodig.’ Sofie stond wijdbeens, met haar armen gekruist achter haar moeder. ‘Nu mam, echt nu.’ Ze hoorde haar moeder zuchten. Ze mompelde iets tegen alle mensen die in hokjes op haar laptop zaten, klikte met de muis en draaide zich toen om.
‘Sofie.’ Ze klonk boos. ‘Je ziet toch dat ik aan het werk ben.’ Sofie bleef haar moeder strak aan kijken.
‘Het is echt heel belangrijk,’ zei ze. Ze wilde gaan stampvoeten, maar ze wist dat haar moeder haar dan drammerig vond en dan wilde ze haar helemaal niet helpen. 
‘Luister Sofie,’ zei haar moeder. ‘Ik heb nog een uurtje nodig, dan ga ik met je zoeken. En nu de kamer uit.’ Haar moeder stond op, duwde haar naar de gang en sloot de deur achter haar. Wat moest ze doen? Een uur was erg lang. 

Ineens kreeg ze een idee. Theedoeken, ze hadden rode theedoeken! Ze liep naar de keuken en opende het kastje. Als ze op de onderste plank stond, dan kon ze er net bij. Ze pakte met de topjes van haar vingers de theedoek. Een paarse. Ze aarzelde even, maar besloot toen dat die ook goed genoeg was. Ze legde hem om haar schouders en probeerde er een knoop in te leggen. Waarom was mama er nou niet? Ze slikte, ze wilde nu niet huilen. Ze moest opschieten, want anders waren de opa’s en oma’s alweer weg.

Met twee handen hield ze de cape boven haar hoofd en rende de deur uit. Hij wapperde achter haar aan. 
‘Opa’s, oma’s, hier ben ik. Ik kom jullie redden.’ Ze riep zo hard ze kon. Nog een paar passen en ze was er. Ze keek naar boven, naar het grote raam van het oudemensenhuis. Daar zaten ze, met z’n vijven op een rijtje. Ze was op tijd. Met voorzichtige stappen, klom ze op het hek. Met haar cape zwaaide ze naar boven. De opa’s en oma’s zwaaiden terug. Met een grote sprong, vloog ze weer naar beneden en landde stevig op de grond. 
‘Jullie zijn gered,’ riep ze. En met een sprintje rende ze terug naar huis.