Aanraken is ook loslaten

Drie dagen is ze nu moeder. Wakker geschoten uit een droom die ze direct is vergeten, wordt ze omhuld door de donkerte van de nacht. In de stilte voelt ze zichzelf. Hoe anders dan drie dagen geleden toen de navelstreng werd doorgeknipt in een rumoerig ziekenhuis waar de zon fel door de  ramen scheen.

Rechts van haar snurkt de nieuwe vader zachtjes met onregelmatige tussenpozen. Links van haar in de wieg, waar haar moeder nog in heeft gelegen, slaapt haar zoon. Hij ademt zo zacht dat het alleen voor de oren van een kersverse moeder hoorbaar is.

Ruim vier kilo, tien vingertjes, tien teentjes en een grote, zwarte haardos. Toen hij voor het eerst in bad dobberde, ondersteund door de grote hand van zijn vader, zweefden lange, donkere pieken haren om zijn hoofdje. ‘Misschien hadden we hem Zeewiertje moeten noemen’, lachte de gelukkige papa.

Ze legt haar handen op haar buik. Ze voelt zich meer vertrouwd met de puntgave huid van haar baby dan met haar eigen huid, die naar  alle kanten floddert. Onaangekondigd trekt haar buik zich hevig samen. Tanden op elkaar, ogen samengeknepen. Ze zet alles op alles om geen geluid te maken. Een nawee als laatste groet van haar baarmoeder na negen maanden trouwe dienst. Op precies datzelfde ogenblik klinkt er een benauwde kreet links naast haar. Het geluid van haar zoon doorboort de nacht. Desondanks slaapt hij direct door. Alleen zij heeft hem gehoord en gevoeld. Ze zitten nog aan elkaar vast. De gedeelde pijn is een kleine stap in het grote loslaten.