#291 Verjaardagsknuffel

Ik had me nog afgevraagd in de auto: moeten we bellen om te overleggen hoe we elkaar zouden begroeten, hoe ik haar kon feliciteren? In elk geval geen kus. Wel of geen knuffel? De hoofden van elkaar afgewend? Misschien met onze capuchons over ons hoofd? Maar dit op voorhand vast willen leggen, dat zou toch te gek voor woorden zijn. 

Daar stonden we, op de parkeerplaats, tegenover elkaar. Ik spreidde mijn armen, opeens in de volle overtuiging dat een enkele knuffel toch wel kon. Allebei niet ziek, we gingen niet in elkaars gezicht proesten, hoe in godsnaam zou hier een besmetting kunnen plaatsvinden. En ze was jarig, ze verdiende een knuffel. Ik deed een stap naar voren, zij een stap naar achteren. ‘Nee, geen knuffel toch?’ ‘Ach, dat kan toch wel?’ ‘Nee, ik denk het niet.’ ‘Tja, ik weet het ook niet.’

Ineens werd ik overspoeld door een golf van verdriet, frustratie, eenzaamheid, hunkering naar het gewone leven, liefde voor m’n zusje die ik niet even kon vasthouden op haar verjaardag. De tranen knalden m’n hoofd uit, en ik deed een stap achteruit. Tegelijk moest ik lachen om deze bijzondere begroeting. Zag ik in dit kleine moment de mind fuck van deze gekke tijden van corona. Onze twijfels over wat wel en niet kan, het willen naleven van de opgelegde regels, het willen vasthouden aan wat je gewend bent en wat je liefhebt, het verschil in mening, het je best doen maar soms niet weten wat goed genoeg is, het bedenken dat jij in je eentje toch de wereld niet kunt redden, het bedenken dat als iedereen dat denkt het ook niet goed komt. Het zat er allemaal in. En in onze lach zat de verbinding. Net zo warm als een knuffel.  

We bleven op afstand, een hele wandeling lang. En het was goed. We ervaarden dat een fysieke afstand geen afstand is. En we namen afscheid met een voldaan gevoel. We zwaaiden, wierpen een handkus en zwaaiden nog een keer. ‘Geen knuffel?’ vroeg zij. ‘Nee, geen knuffel.’