Lieve Piet,

Uw lichaam heeft het, door die slopende ziekte, opgegeven. Leukemie betekent elke week bloedprikken, een enorme dosis medicijnen en regelmatig een bezoek aan het ziekenhuis. Het putte u uit. Heel vaak hebt u al aangegeven dat het u teveel werd, maar u maakte zich zorgen om uw vrouw. Zij slaapt in het appartement tegenover u. Vorig jaar vierden jullie zelfs nog jullie zestigjarige bruiloft met een prachtige groep mensen. Samen met Wil, de liefde van uw leven, ging u een paar maanden geleden nog naar het casino. U had dit nodig, afleiding om op de been te blijven, totdat de mist in haar hoofd te groot werd, want toen moesten jullie dit uitje staken. Die mooie dame aan de overkant is dement. Ze begrijpt de wereld om haar heen niet meer, maar ze snapt wel dat u ziek bent. In haar ogen is bezorgdheid te lezen. 

En u ligt daar maar in bed te wachten, met die spierwitte huid vol met blauw/paarse vlekken. De laatste longontsteking is u teveel geworden. De palliatieve fase, waarbij u nog alles meemaakt, zorgt voor eenzaamheid en benauwdheid. Het is een vreselijke tijd voor u, om alleen in dit kamertje uw laatste dagen te moeten slijten, want bezoek mag nu niet komen, personeel heeft het te druk. 

Met beeldbellen kunt u nog afscheid nemen van uw kinderen en kleinkinderen. Uw vrouw komt elke dag eventjes op bezoek. Straks, als u er niet meer bent, zullen we goed voor haar blijven zorgen, haar opvangen als ze verdrietig is en haar helpen als de verwarring te groot is. 

Houd u taai Piet, in gedachten ben ik, samen met ongelofelijk veel anderen, bij u.