De security krijgt een bericht binnen door zijn portofoon. Hij kijkt serieus en gaat met de roltrap naar boven. Ronald en Waterreus volgen hem. Ze zijn gespannen. Ze zoeken iemand.

"Hij heeft een bruin versleten jasje aan en hij ruikt naar sigaretten. Een lang onverzorgd kapsel en hij loopt te klappertanden van de speed." zegt Ronald tegen de bewaker. "Hij zwerft hier wel vaker rond."
"Waar hebben jullie hem voor het laatst gezien?" vraagt de bewaker.
"In de Bruna. Vijf minuten geleden." aldus Waterreus, in onvervalst Limburgs accent.
"We hebben vroeger les van hem gehad. Op de middelbare. Onwijs aardige vent maar af en toe van het padje af. Zo ook nu."
"We hadden nooit terug naar het Westen moeten gaan", vervolgt Ronald. "We hadden gewoon thuis op de bank Max Verstappen moeten kijken. Bij wijze van spreken."

Het is bijna sluitingstijd dus er zijn nog maar weinig mensen in het winkelcentrum. De luchtige muziek die zachtjes door de ruimtes schalt staat in schril contrast met de wanhoop die zich langzaam meester maakt van de twee Limburgers. Maar de security blijkt, toch wel onverwachts, een baken van rust te zijn in de benarde situatie. Onverwachts omdat hij vroeger nooit zo'n held was. Dat hij ooit aangenomen zou worden bij Real Security had Jaap zelf ook nooit verwacht, en stiekem ook niet gewild. Maar daar liepen ze. Jaap voorop, op de voet gevolgd door de twee aarzelende Limburgers toen ze bij de ingang van de wc een walm Stuyvesant inliepen.

"Hij kan niet ver weg zijn!" Jaap schrikt een beetje van zijn eigen opgewonden toon. "Als ik die schurk vang dan trakteer ik jullie op een biertje. Of willen jullie gepijpt worden?"
"Ik zou wel gepijpt willen worden, maar ik weet niet of Ronald dat ook wil."
"Nee ik wil dat niet, sorry."