Lief Knufje,

Origineel was je naam niet. Eigenlijk was je helemaal niet origineel. Je was zo’n klein blauw poppendoekje dat mijn moeder kreeg bij de Blije Doos. Zonder gezichtje, met geknoopte handjes en voetjes en een kleine puntmuts. Zo’n zacht badstoffen poppendoekje dat ieder kind had. Maar voor mij was je uniek. Je vale blauwe kleur, de kleine gaten in je mutsje, de rafelige randjes van je buik, de vertrouwde geur van thuis.

Dag en nacht was je bij mij. Je lag naast mij in mijn kleine ledikantje en je was mijn veilige plekje in het nieuwe grote bed. Mijn steun en toeverlaat op mijn eerste schooldag. Het stukje thuis op onbekende plekken. Logeerpartijtjes bij opa en oma of vriendinnetjes, vakanties naar Frankrijk en Spanje, overal ging je mee naar toe. Je bent zelfs al een keer in Amerika geweest.

Je werd mijn beste vriend. Je luisterde stil naar mijn enthousiaste verhalen, droogde mijn tranen na een rotdag, gaf nooit kritiek en was een ster in het bewaren van geheimen. Alles kon ik bij je kwijt. Er zijn maar weinig vrienden zoals jij.

Maar nu ben ik je kwijt. Overal heb ik al gezocht, in elke hoek van ons huis, maar nergens vond ik jouw bekende lijfje. Ik ben bang dat ik je op het vliegveld heb laten liggen toen we naar Lapland gingen deze winter. Mijn moeder zegt dat het niet erg is, dat ik met mijn dertien jaar toch al te oud was om nog met zo’n knuffeltje rond te lopen. Misschien is dat ook wel zo maar ik vond het fijn om je bij mij te hebben, zeker op vakanties.

Ik hoop dat een ander kind je heeft gevonden en dat je nog een paar jaar mee kunt. Of dat je aan de koffer van een ander de wereld nog verder mag verkennen.

Dag lief Knufje, ik zal je missen.