#286 - Dikker Dan Bloed

Ik heb wakker gelegen in afwachting van dit bezoek. Hoe kan ik mijn dochter vertellen dat ik het enige waardevolle wat ik bezat ben kwijtgeraakt op Curaçao?

‘De vakantie was heerlijk.’ Het is geen leugen, maar het is niet de hele waarheid. Ik vertel haar over het weerzien met mijn broer Evert, eerst onwennig en pijnlijk, maar daarna bijna familiaar als vanouds. Ik verbleef in zijn luxe villa, we dronken cocktails in Punda en reden samen door Muizenberg. Voor het eerst in twaalf jaar heb ik het huis gezien waar we vanaf mijn zevende levensjaar zijn opgegroeid. Er lopen nu mensen in rond die ik niet ken, maar het was fijn om de plek te zien waar ik zo gelukkig ben geweest.

‘Ik ben mijn sieraden kwijtgeraakt.’ Het is eruit voor ik er erg in heb. Alle gouden armbanden, kettingen en ringen die ik in mijn leven heb vergaard had ik in een boterhamzakje gedaan, en die heb ik per ongeluk weggegooid. Er was de ketting die mijn oudste had meegenomen toen hij terugkwam van een jaar studeren in Canada. De armband die mijn collega’s van de zorginstelling me schonken toen ik met pensioen ging. Ringen die ik over de jaren als kerstgeschenken heb mogen krijgen van mijn lieve Johan en de kinderen. De armbanden die mijn schoonmoeder me had nagelaten. Ieder sieraad had voor mij een betekenis, ik droeg ze met trots.

Toen ik mijn vergissing had ontdekt, haastte ik me naar de vuilnisbakken. Ik trof ze leeg aan. Het is zelden dat ik mijn emoties de vrije loop laat, maar op dat moment heb ik onbedaarlijk gehuild. Ik rouwde om al mijn sieraden, maar één in het bijzonder was onvervangbaar. Al het andere had ik gekregen, maar dit was iets van mijzelf wat ik door had kunnen geven.

‘Je ring uit Su?’ Jawel, de ring die ik vijftig jaar geleden had gekocht in Paramaribo, toen ik er met mijn oudste zus Marilyn een zomer bij onze oom en tante logeerde. Volgens goed Surinaams gebruik had ik hem gekocht nadat ik had gedroomd dat ik een ring droeg. Hij was van donker goud met een ovalen half transparante bruine steen waarin gouden spikkels glommen.

Sheila kijkt me verdrietig aan. Het breekt mijn hart om haar teleur te stellen.

‘Wat erg voor je, ma.’ Ze is oprecht, ik zie het in haar ogen. Ze denkt aan mijn gevoelens, terwijl ik weet dat ze de ring graag ooit had willen hebben.

Ook mijn jongere zus Luciel aasde op het sieraad. Ik begrijp ook wel waarom. Wij oudere kinderen zijn geboren in Suriname en later verhuisd naar Curaçao, Luciel heeft nooit een ander thuis gekend dan Willemstad. Alles waar iets van ons moederland in zit is speciaal voor haar.

‘Geef me een brasa,’ zegt Sheila. Ik val in haar armen als een kind bij haar moeder. Ze vergeeft me mijn stommiteit zoals een moeder dat zou doen.

Dit was waarschijnlijk de laatste keer dat ik op Curaçao was. Dankzij de artrose zal het binnenkort niet meer veilig voor mij zijn om te vliegen. Ik had het huis graag een laatste keer van binnen gezien. Veertien jaar geleden overleed pa, enkele jaren later ging ma heen. Het perceel werd te koop gezet, de opbrengst zou verdeeld worden onder alle kinderen. Twaalf jaar later hebben wij in Nederland er nog geen cent van gezien, en lopen er in mijn ouderlijk huis mensen rond die ik niet ken.

De dood maakt iets los in een familie. Bloed mag dan wel dikker zijn dan water, niets is zo dik als zaken van waarde. Dat ik mijn ring ben kwijtgeraakt is een zegen.