#284 - Horror

Schoonmaken

Eerst nog maar een kop koffie. Aan de keukentafel staar ik naar buiten. Als een wanstaltig spinnenweb staat de droogmolen uitgeklapt in het natte gras; roerloos en leeg hangen de lijnen in de mistige motregen. Wassen zit er vandaag niet in. Tenzij ik het binnen ophang. Traag zuig ik de lauwe koffie tussen mijn lippen. Vooral niet te snel. Wat zit er nou op dat raam? Gadver. Een duif heeft weer op de ruit gescheten. Ook dat nog. De laatste slok. 

Boven maar beginnen met de badkamer. Voor de schoonmaakkast sta ik te hannesen met spuitbussen die actie en wonderen beloven. Vaatdoekjes, emmer, nou niks vergeten, anders blíjf ik aan het lopen. Het schiet niet op vandaag. 

De wastafel is weer bezaaid met zwarte puntjes. Het lijken net dooie fruitvliegjes. Waarom kan Peter na het scheren niet een keer z’n baardharen bij elkaar vegen. Net als de vieze rand die hij in het bad laat zitten. Ik spuit er zo’n wonderspul op en poets mijn ergernis weg met een schuursponsje. De scherpe geur van het schoonmaakmiddel maakt me misselijk. Nu gauw de douche erover en klaar. Nee dus, want het water spoelt niet weg. Op de bodem vormt zich een schuimige massa. Misschien zit de stop er nog in. Op de tast probeer ik het afvoerputje te vinden en laat intussen de kraan lopen. Mijn vingers stuiten ergens tegenaan, maar het is niet de harde rand van de afvoer. Ik voel een zachte substantie, een gladde huid. Ik wil mijn hand terugtrekken, maar dan sluiten vingers zich om de mijne; kleine stevige jongensvingers. Ze knijpen en houden me vast. Ik trek uit alle macht, terwijl het water stijgt. ‘Laat me nou los’, fluister ik. ‘We zullen verdrinken.’ Dat helpt. 

Met trillende benen ga ik op de grond zitten. Het bad is nu bijna vol. Er drijven haren op. Zacht deinend waaieren ze uit, alsof er nog een hoofd aan vastzit. Het water is ondoorzichtig; wat zich onder het melkachtig oppervlak bevindt, zie ik niet. Maar ik weet van wie die haren zijn. Ze wiegen heen en weer, heen en weer. Ik blijf zitten en verroer me niet. Er komt een hand omhoog. Een arm. De hand grijpt in het luchtledige, vindt niets om zich aan vast te klampen. Onder de nagels zit zwarte aarde. Ik moet hem helpen, maar het zal tevergeefs zijn. Ik weet hoe het afloopt. Langzaam zinkt hij naar beneden. Eerst zijn arm, dan zijn hand, als laatste zijn vingertoppen. Dan is hij weg. Een kleine rimpeling huivert over het badwater.  

Ik hoor zijn stem: ‘Mama, snel, waar is mijn zwembroek? Je weet toch dat we vandaag schoolzwemmen hebben.’ Tranen stromen over mijn gezicht.

Ik draai de kraan dicht en trek de stop uit het bad. Gorgelend verdwijnt het water in de afvoer. De schoonmaakspullen doe ik in de emmer en ik loop de trap af. 

Nu eerst de wc beneden. Dan stofzuigen.