Opdracht #284 Blad

Anne had de tuin van ome Ries altijd al onbehagelijk gevonden. Ze had hier niet eens willen komen, niet bij ome Ries. Zijn huis was eng, zijn tuin was eng en ome Ries zelf, die was ook wel een beetje eng. Maar ze wilde zo graag die roze Space Scooter uit de folder van de Intertoys. Inge en Iris hadden er al een en zelfs die stomme Shanaia, uit de Juliananstraat, had er een en Shanaia was `skeer`.

Mamma was erg duidelijk geweest, ‘Als je zo’n ding wil, ga je er maar voor sparen.’

‘Maar, ik heb pas vijfenvijftig euro en ik krijg maar twee euro zakgeld per week’, had ze nog geprotesteerd.

‘Dan ga je maar klusjes doen’, zei mamma, ‘een heitje voor een karweitje, dat deden wij vroeger ook.’

Ze had zich een slag in de rondte gewerkt. De buren opa en oma en zelfs tante Truus, die helemaal in Soest woonde, had ze voor haar karretje gespannen. Ze had afgewassen, opgeruimd en was autowassen ondertussen helemaal zat. Ze was er bijna, maar mamma was onvermurwbaar geweest. ‘Waarom ga je niet langs bij ome Ries op de Holleweg’, had ze gezegd.  

En daar stond ze dan in de tuin van ome Ries. Ome Ries, met z’n te vaak gewassen fletse bordeauxrode trui. Met vetvlekken die er al jaren niet meer uit te krijgen waren en z’n ogen die je nooit durfde aan te kijken. Ze harkte een paar bladeren op de hoop die er al lag, het was al een behoorlijke stapel.  

Opeens had ze het gevoel dat ze aangestaard werd. Vlug draaide ze zich om. Ome Ries stond niet voor de ramen van zijn vervallen landhuisje aan de rand van het bos. Ook niet boven. Ze hoorde geritsel, haar adem stokte.  Bewoog er nu wat in haar ooghoek. Ze durfde bijna niet om te draaien. Maar het geritsel van bladeren stopte niet. Vliegensvlug draaide ze zich om, haar hark vasthoudend als wapen. Niets, maar was die hoop nu dichterbij gekomen?

Nee, dat kon niet. Hopen bladeren verplaatste zich niet. Ze deed een stap naar achteren richting het huis. De hoop bleef stilliggen, het ritselde ook niet meer. De kinderen op school hadden haar wel eens gezegd dat het hier spookte, ‘Wat een onzin, dat is het huis van mijn oude ome Ries', had ze stellig beweerd. Toch had ze het nooit helemaal vertrouwd. Het huis was al generaties van de familie had mamma wel eens verteld. Ze had wel eens tegen pappa gezegd dat ze maar wat blij was dat ome Ries er woonde en niet zij, maar waarom dat wist Anne niet.

Ze begon weer te harken, het zweet stond op haar voorhoofd. Door het geluid van de hark hoorde ze niet hoe het geritsel weer begon, steeds dichter en dichterbij.

Ries, keek door het raam van zijn slaapkamer, hij was doodsbang. Sorry zus, dacht hij en zag dat de hoop dichter en dichter naar het harkende meisje kroop.