Horror schrijfopdracht 284

    De lente lokt mij de tuin in om de dikste winterbedekking los te maken, zodat de prille krokusknopjes ruimte hebben om te groeien. Eindelijk ontspanning, na het lange wachten op Herres terugkeer. De zon verwarmt mijn huid, haar energie wekt mijn lichaam. Ruimte makend rond de lila bloemknoppen merk ik pas dat ik niet langer alleen ben wanneer ik mij opricht om mijn rug te strekken.
    Herre! Wat een vreugde! Al mijn poriën openen zich en ademen voor het eerst in drie jaar. Zonder barrière kom ik dichterbij tot zijn vertrouwde geur mijn neusgaten bereikt. Zo dichtbij, dat ik zijn poriën zie, de aanzet van zijn baardhaartjes in zijn gezicht. Eindelijk kan ik weer leven, weer vrolijk zijn. Hoe heerlijk wanneer hij zijn armen breidt en mij uitnodigt in zijn warmte. Het voelt zo vertrouwd! Ik nestel me tegen hem aan met mijn armen om zijn torso. Voor het eerst in jaren pas ik weer perfect in de omarming van mijn lief, alsof we opnieuw versmelten in de schoonheid van onze omhelzing, zoals vroeger.
     'Ik hou zo van jou,' fluister ik met mijn gezicht tegen zijn hals en zijn geur vloeit in mij. Mijn cellen ontspannen zich in blije verwachting en ik ben licht, als een vlinder in de zon, fladderend naar de volgende honingbloem.
     Herre trekt mij dichter tegen zich aan en ik verleg mijn hoofd voor een kus, maar hij duwt mij terug tegen zijn borst en wiegt mij. Steeds sterker worden zijn bewegingen, steeds heftiger. Ik wend mijn hoofd, raak benauwd en duw mijn handen in afweer tegen zijn borst, mijn adem verstikt. Dit gaat niet goed. Er is iets niet goed! Adrenaline komt op. Mijn hoofd stuitert naar achteren, op de vlucht voor zijn kracht. Een flits, zijn gezicht. Het is weg, valt uiteen... Laat me gaan! Ik wil niet meer!
     Uit alle macht worstel ik mij los en schreeuw: "Herre, laat los. Hou op!' Geen effect... Hij desintegreert, drukt mij in zijn rottende lijf. Een razend monster dat mij wil dooddrukken! Hij is zo sterk. Mijn doodsangst is groter, net als mijn wil om te leven. Ik schreeuw, gil en worstel. Los! Los van dit wezen. Hij schrompelt tot karkas. Geen mens meer. Zijn kaken gaan open, klaar om te verslinden. Ik vecht, spuug, en bijt terug. Ik worstel, kronkel en schop.
     Tenslotte trap ik me vrij. Mijn vest blijft achter in de klem van zijn ontvleesde armen. Ik ren naar binnen, naar de voordeur. Dan vloert het beest mij en onderwerpt me met een nek beet, stort zich grommend en neukend op mij. Weer vecht en bok ik. Trap naar achteren en gil, bijt en stomp. De gangloper komt los. Ik vecht door tegen het geraamte dat zich steeds opnieuw op mij stort. Doodgeur... Ik ruk een rib los.
     Er is niets meer dan de oerdrift, sterker dan ooit, die mij het leven wijst in plaats van de dood. De laatste aanvallen zijn krachteloos en uitputting verslapt mijn spieren...
 
  Een snik... ik schrik wakker.