Zoals gewoonlijk rolt mijn trein vijf minuten later dan gepland het station binnen. Ik wurm me naar binnen en bemachtig een laatste vrije plek bij het raam. Ik duik wat verder mijn jas in en staar uit het raam. Het is nog te vroeg voor contact.

Al snel vliegt het vlakke landschap in hoog tempo aan mij voorbij. Ik zucht. Elke dag dezelfde trein, die vervloekte menigte en dezelfde bestemming. Is dit het nou? Ik gaap een keer. Even dommelen kan wel besluit ik. Ik zak onderuit en sluit mijn ogen. De geluiden om me heen vervagen en de constante cadans zorgen al snel voor een diepe ontspanning.

Plotseling vermindert de trein vaart. Bah, ik had wel langer kunnen dutten. Ik probeer me zo onopvallend mogelijk uit te rekken en zucht nog een keer. Wat is het stil. Langzaam open ik mijn ogen en kijk om me heen. Tot mijn grote verbazing zit ik alleen in de coupé. Waar is iedereen?

Ondertussen staat de trein bijna stil. Waar ik een druk perron en een grote stad had verwacht zie ik nu een hele andere omgeving. Grote bomen met lange lianen, die als schommels heen en weer bewegen. Prachtige bloemen in de mooiste kleuren. Struiken met rijpe bessen. De zon schijnt en ik zie zelfs een regenboog boven een kletterende waterval verschijnen.

Ik open de deuren van de trein. Een vochtige warmte slaat me in mijn gezicht. Ik stap naar buiten en snuif de heerlijke bloemengeuren op. Ik strijk met mijn vingers langs het hoge gras. Het kietelt. Mijn jas trek ik uit, die is hier niet nodig.

Plotseling zie ik beweging aan mijn rechterkant. Vanachter een grote boom stapt een indrukwekkend wit paard met grote vleugels mijn kant op. 'Daar ben je!' zegt hij. 'We vroegen ons al af wanneer je zou ontsnappen.'