Het is een zonnige voorjaarsdag. Ik loop met mijn vriendin door het Berger Bos als opeens sirenes afgaan. O ja, realiseren wij ons: Het is de eerste maandag van de maand, twaalf uur. Ik wacht even tot het voorbij is voor ik verder praat. Het duurt wel lang. Langer dan anders? Mijn vriendin kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. In plaats van af te nemen wordt het geluid harder en doordringender. We houden pas op de plaats en luisteren naar het gierende geluid. Andere wandelaars zijn ook tot stilstand gekomen en de honden die net nog vrolijk rond sprongen staan nu stokstijf naast de bazen, de oren rechtovereind. Dan schuift een dikke donkere wolk voor de zon en is het daglicht weg. Het gegil van de sirenes stopt abrupt en maakt plaats voor doodse stilte. Alleen de honden grommen, laag en haast onaards. In het donker grijp ik de hand van mijn vriendin. Beeft zij zo, of ik? Ik wil weg van deze onheilspellende plek maar het is alsof mijn voeten wortels hebben geschoten. Ik wil wat zeggen maar mijn mond is gesnoerd. Een kille windvlaag doet me huiveren. Wat is dit? Ik tril van top tot teen. De klamme hand van mijn vriendin glijdt uit de mijne. Ik kan haar niet zien en mijn armen kan ik niet heffen om haar lichaam te zoeken. Ik ben alleen in een immense leegte.