“Ik haal de laatste doos van zolder en dan zijn we klaar ” zei mijn vriend tegen me waarop hij naar boven ging.

Ik zat op de grond van de woonkamer van het huis van mijn overleden oma. Een 17-eeuws huisje aan een smalle gracht waar ze vier decennia had gewoond. Geen van haar kinderen wilde het huis van hun lieve moeder leegruimen. Te veel herinneringen, zeiden ze. Dus ik wilde het voor hen doen. Samen met mijn vriend.

Ik keek om me heen. Ik was omringd door een stuk of zes dozen die nog nagekeken moesten worden. Tegen de muur stond mijn oma’s schommelstoel. Verder waren de woonkamer en keuken al leeg. De deur naar de keuken stond wijd open omdat het een warme zomerse dag was.

Mijn ogen vielen op de stoel. Vaak zat mijn oma daar. Ik dacht aan de vele keren dat ze vertelde over hoe ze als jong meisje een week na de dood van haar vader hem in de keuken had gezien, waar hij haar om een glas water vroeg. Een keer grapte mijn neefje van 2 jaar bij het vertellen van dat verhaal dat er een geest naast oma zat. We moesten erom lachen. Mijn oma was best nuchter. Dus iedereen dacht dat oma het als kind had gedroomd. Intrigerend was dat het verhaal na zoveel jaren geen woord was veranderd.

Ik wilde net opstaan om een doos in de ingang te zetten toen ik de stem van mijn vriend hoorde.

“Wat the hell is dat?!” riep hij, nadat hij uit schrik een kartonnen doos op de grond liet vallen. Hij was net van de zolder gekomen en zag net als ik een klein meisje en een man in de keuken, die opeens weer verdwenen. Beiden droegen 17e-eeuwse kleding.