Viel me dat even tegen. Ik had me het toch anders voorgesteld. En ik was altijd zo trouw geweest. Elke zondag vooraan in de kerk. Twee keer per dag lezen in de bijbel. Vurig bidden voor elke maaltijd, als ik opstond en als ik naar bed ging. Het was helemaal niet gegaan zoals ik het had gedacht. M’n hele leven geluisterd naar de dominee. Altijd geluisterd naar die verschrikkelijke man van me en dit is wat ik ervoor terug heb gekregen. Doodgaan was met recht een deceptie. Er was geen vagevuur, geen oordeel Gods. Ze had zo vurig geloofd dat ze het zou redden voor het aangezicht des Heere. Ze had er veel over gezinspeeld, maar niet dit. Er was zelfs geen hel. Tenminste niet zoals het door de dominee was verteld.

De mensen of geesten die ze was tegengekomen toen ze was ontwaakt. Hadden haar verteld dat ze overleden was. Ik had het in eerste instantie niet geloofd. “Jullie zijn gek”. Maar ze waren niet gek, ze hadden me geprobeerd uit te leggen hoe het werkte. Het was een harde dobber geweest.

Het was niet het bidden of haar vrome gedrag geweest, dat me hier had gebracht. Sterker nog dat had tegen me gewerkt. Alleen wat ik als verpleegster en als zorgzame moeder had gedaan had me tot hier gebracht. Ze was een goede ziel, maar nog steeds verdwaald hadden ze me gezegd. De enige optie was dit geweest.

Ik schopte van me af. Het was hier donker in de buik maar schoppen kon ze nog. Al zeven maanden zat ze hier te wachten en het werd steeds krapper. Viel dat even tegen dacht ze weer. Terwijl ze een zachte stem hoorde zeggen: ”Voel hier, ze schopte weer.”   

En ze geloofde niet eens in reïncarnatie.