#283 – Geest

 

Geest

Hij heeft haar met gif bespoten. Boog zich voorover alsof hij in haar oor keek en haalde toen snel die spuitbus tevoorschijn. Hij zal haar doodmaken. ‘s Nachts doet ze de deur van haar slaapkamer op slot en schuift er een stoel voor. Buiten adem, koud en verstijfd ligt ze in het grote bed en wacht. Het dak kraakt. Het raam rammelt. Zijn voeten stampen de trap op. Hij vindt het de moeite niet om te sluipen; zonder gehoorapparaatjes hoort ze hem toch niet. Voor haar deur houdt hij stil. Ze roept: Ik weet wel dat u daar staat. Hij geeft geen antwoord. 

Aan mij vraagt ze: Wat moet ik doen als hij binnenkomt?

Je zit nu toch in mijn buik, zeg ik. Er kan je niets gebeuren. Maar ze is er niet gerust op, ze mompelt in mijn ingewanden, trekt aan mijn navelstreng, krabt met brekende nagels mijn buikwand open: Help me, help me dan toch. Ze lispelt en slist. In haar kist had ze haar gebit nog in. Verdwenen woorden resoneren in mijn buikholte: Die briefjes die ergens uitsteken en waarvan wij niet weten of we ze nodig hebben, helemaal rond ergens omheen… laat maar, ik kan het niet zeggen. Ze eindigt in tranen. Druppel voor druppel mengen ze zich met de mijne. 

Nieuwe gehoorapparaatjes wil ze niet. Niet de allerduurste. Daarom zal hij wraak nemen. Die witte lap over zijn gezicht was een afleidingsmanoeuvre, want nadat hij in haar oren had gekeken zijn haar beide handen zwart geworden. Afgestorven.

Ze klampt zich aan me vast: Ik ben zo bang… laat me niet alleen.

Toen ik haar alleen liet, lag ze met haar hoofd achterover. 

Ze is teruggekomen. Ze laat me niet los.

Zoals ik ooit in haar buik zat, zit ze nu in de mijne.