#281 - Zei de kersttomaat tegen de komkommer

 

'Waarom noemen ze jou eigenlijk een kersttomaat?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Je bent toch een kerstomaat? Wie is er dan zo lollig? Wie moest er zo nodig t zetten? Doet me trouwens denken aan een mopje. Weet jij wat cent betekent?’

‘Nee, natuurlijk niet, hoe moet ik dat weten.’

‘Chinezen eten nasi.’

‘En die t dan?’

‘Die drinken ze op. Hahaha.’

‘Jezus wat slecht.’

‘Zeg, wat is er met jou eigenlijk aan de hand, mevrouw de kersttomaat? Je bent werkelijk niet te genieten.’

‘Kan ik niks aan doen. Ik mis ze gewoon heel erg. We hadden het hier zo goed, hadden veel plezier samen. We zijn gewoon kapot gemaakt, ik weet echt niet hoe het verder moet.’

Afscheid doet pijn, voor sommigen is het zelfs traumatisch. Dit geldt in het bijzonder voor kerstomaten, die hebben een nogal dunne huid. Je raakt gehecht aan een ander en voor je het weet sta je weer alleen. Het ene moment heb je een heldere toekomst, het volgende ogenblik staar je in een donker gat. Een kerstomaat kan daar ernstig depressief van raken. Een komkommer maakt nieuwe plannen, overigens niet zelden zonder het verwijt te krijgen nog groen achter zijn oren te zijn. Een kerstomaat stopt, een komkommer gaat door. Je gaat haast denken dat zij model gestaan hebben voor onze verkeerslichten, zeker gezien het nogal weifelende karakter van de sinaasappel.

‘En weet je wie ik nog het meeste mis? Charlie de champignon.’

‘Ach ja, Charlie. ‘I am a real champion’, zei hij de hele tijd. De opschepper. En wat kon die zwammen zeg. Maar lachen was het wel. Zal ik jou eens wat zeggen, ik zit er aan te denken om een film over hem te maken.’

‘Een film?’

‘Ja. Over de opkomst van een echte champ, onze held, die in de bloei van zijn leven uiteindelijk in het harnas moest sterven. Samen met Trea, ons mooie tuinuitje. Een soort Romeo en Julia dus. Innig verstrengeld, vredig liggend op een twee-persoons-biefstuk.’

Een koelkast is een soort resort voor groente. Het is er druk, tenzij er sprake is van crisis, of wanneer de feestdagen net achter de rug zijn. Je ontmoet veel lotgenoten en neemt ook dagelijks weer afscheid. Je weet niet wie je tegenkomt, soms ik het leuk, vaak ook niet, en bij vertrek weet je een ding zeker: je komt er nooit meer terug. Je wordt verorberd – je lotsbestemming – of je wordt, als je te lang hebt gelegen, gedeponeerd in de groene bak. Jouw bestaan is dan volkomen nutteloos geweest. Charlie en Trea zijn heroïsch geëindigd.

‘Heb jij eigenlijk nog iets met hem gehad?’

‘Met wie?’

‘Met Charlie natuurlijk.’

Het bleef stil. De deur ging open, een mensenhand richtte zich naar een pak, waarschijnlijk met melk. Dat was nog het moeilijkst, stil blijven wanneer de vijand kwam. Als geen ander wisten de bewoners van dit resort dat leven in essentie neerkomt op eten of gegeten worden.

‘En?’

‘Wat en.’

‘Hebben jullie nou iets gehad?’

‘Gaat je niets aan.’

‘Ja dus.’

‘Ik zei toch, gaat je niets aan. Ben je doof ofzo?’

Het was stil, donker en koud. Een klimaat dat overigens een perfecte weerspiegeling was van de stemming van de kerstomaat. De komkommer meende er op een zeker moment goed aan te doen om nog een mop te vertellen, maar zag daar, gezien de eerdere reactie, op het laatst toch maar vanaf.

‘Ik denk erover om te emigreren’, zei de komkommer na een aantal uren.

‘Waarom? Om je film te maken? En waar wil je dan naartoe?’

‘Weet ik niet, in elk geval weg van hier. Onze vrienden zijn weg, opgegeten door Homo Sapiens, in feite zijn alleen wij nog over. Ja, Bertje Boter en Harry Hamlap van de tweede verdieping zijn er nog, maar daar heb ik niets mee. He, zou jij niet met mij mee willen?’

‘Ik weet het niet hoor. De wereld is zo gemeen. Ik geloof niet dat het ergens anders beter is.’

Na de kerst doen sommigen aan een balansdag. De trotse eigenaar van deze koelkast wilde het, na die weldadige biefstuk van gisteren, vandaag ook maar eens rustig aan doen. Als avondeten bereidde hij dan ook een sobere, caloriearme, tomaat-komkommer-salade.