#277 De verkeerde vrijwilliger

De koperen sleutel waar ze van verwacht had dat hij haar warmte zou geven, bezorgt haar koude tintelingen. Haar vingers trillen zo erg dat ze de sleutel nauwelijks in het slot krijgt. Voorzichtig, alsof ze niet betrapt wil worden opent ze de houten deur. De kamer is kleiner dan ze zich in haar fantasieën had voorgesteld. Aan de zijkant bevindt zich een soort werkbank met allerlei kleinere fetishparafernalia erop. Erboven aan de muur hangen de pronkstukken; grote voetboeien, zwarte zweepjes en latexpakken waarvan ze weet dat haar Milo er niet in zou passen. In het midden van de kamer zit liefje verdiept achter zijn Acer.  

‘Leuk hok, Milootje. Was hier geen ruimte voor op zolder?’
Milo’s ogen staan glazig en zijn haar kroest alle kanten op. Ze zou met de vlakke hand uit kunnen halen naar zijn rechterwang, maar vermoedelijk zal dat in zijn wereld als een beloning worden beschouwd.
‘Goede plek in ieder geval om je dagboek bij te houden. Ik kan me voorstellen dat je hier een hoop inspiratie vandaan haalt.’
Sarah haalt de sleutel tevoorschijn en duwt hem in de opening van een roze handboeiensetje. Ze klikken open. De sleutel blijkt ook de toegangspoort voor de voetboeien en een klein houten kistje die geschikt lijkt voor een houdini-act.

‘Ik had al een voorgevoel dat je me vandaag zou vinden. Dus ik heb net de laatste hand gelegd aan mijn meesterwerk.’
‘Dus je hebt zelfs je hele memoires uitgewerkt?’
‘Als je het zo wil noemen...’
Sarah kan zich niet herinneren een van al de attributen ooit in het nachtkastje te hebben gevonden, maar haar geheugen is wazig op dat vlak.
‘Je had vijftig tinten niet gelezen toch?’
Milo glimlacht zijn gele tanden bloot. ‘Kinderspel. Christian Grey kan echt niet tippen aan de dominatrix in dit verhaal.’
‘En wie mag dat dan wel zijn?’
‘Jij, liefje.’ 

Sarah hoort geen spoor van ironie in zijn stem, en vraagt zich af of hij dit allemaal gerepeteerd heeft. 
‘Milo, je weet donders goed dat zelfs oudtante Bep nog meer kinky kwaliteiten heeft dan ik.’
‘Oefening baart kunst Saraatje. Daarom wil ik je ook nog om een gunst vragen als je me toestaat.’
‘En dat is?’, vraagt Sarah, hoewel ze het eigenlijk wel kan raden. Misschien zou ze het op een rare manier nog wel romantisch vinden als hij zometeen op zijn knieën gaat.
‘Sarah, wil jij mijn kerstdominatrixje zijn?’
‘Ik denk dat je het antwoord wel weet. Maar weet je wat, van mij mag je gerust een andere vrijwilliger hiervoor zoeken.’
‘Maar schat, ik wil juist dat jij het doet. Door jou wil ik geslagen worden, opgesloten en vastgebonden. Gedomineerd worden uit liefde.’
‘Ik wil gewoon graag dat jij je hobby kan uitoefenen deze kerst Milootje. Alle capriolen die ze ook met je uithaalt, zijn je bij dezen vergeven.’
Voordat haar liefje kan antwoorden loopt Sarah het benauwde hok weer uit en overweegt even om hem op te sluiten. Ze wenst dat de anonieme vrijwilliger diverse lichaamsdelen van hem hard zal kastijden. Maar wel op liefdevolle wijze...