‘Sheherazade, dit is de avond waarop je sterven moet.’
‘Het zij zo, o edele sultan, maar kent u het verhaal van het gouden koninkrijk?’
‘Nee, dat ken ik niet. Wil je het me vertellen voor je gaat?’

Ooit was er een koninkrijk van goud. Het werd geregeerd door de rijkste koning van de wereld. Helaas, doordat de vermogende vorst meer van perziken hield dan van pruimen, had hij geen opvolger toen hij stierf.
Van heinde en verre kwamen edellieden naar het gouden koninkrijk in de hoop de poort naar de macht te kunnen openen. Met honderden waren ze. Sommigen brachten sleutelbossen vol gouden en zilveren sleutels mee; anderen probeerden hun geluk met bruut geweld en stormrammen. Het mocht niet baten. De massieve deur bleef dicht.
Ibrahim, de sluwe slaaf van de rozenprins van Perzië, bekeek het spektakel met veel interesse. Hij verbroederde met de lakeien van de overleden heer en leerde veel bij over diens zeden en gewoonten.
‘Mijn liefste prins,’ fluisterde hij die avond zijn meester toe in bed, ‘Ik heb de levenswandel van de machtige monarch bestudeerd. Ik ben er zeker van dat er ergens een achterdeurtje moet zijn.’
De prins liet meteen de roede los waar hij mee aan het spelen was.
‘Dat is een interessante gedachte,’ zei de koddige koningszoon, ‘Heb je er enig idee van hoe we dat deurtje kunnen vinden?’
‘Als ik de lakeien van de koning mag geloven,’ zei de slimme slaaf, ‘kunnen we het herkennen aan het sleutelgat.’
‘Het sleutelgat?’ vroeg de prins, ‘Hoezo?’
‘Dat heeft de vorm van een sterretje,’ antwoordde Ibrahim.
‘Kom,’ zei de prins, ‘We gaan op onderzoek uit.’
Hij greep zijn kleren en stak zijn staf in zijn broek. Een ogenblik later liepen ze in het donker rond de wallen van de stad. Aan de achterkant van de stad vonden ze inderdaad een klein deurtje waarlangs je het koninkrijk binnen kon dringen.
‘Nu nog een sleutel vinden die in het sterretje past,’ zei de prins.
‘Daar weet ik wel iets op,’ zei Ibrahim.
De volgende ochtend ontwaakte de gouden stad met de rozenprins als nieuwe koning.
‘Ibrahim,’ zei de prins, gezeten op zijn ivoren troon, ‘Kijk naar mijn prachtig paleis. Het is helemaal in goud opgetrokken en met edelstenen bezet. De fontein op het koningsplein spuit dag en nacht sprankelende wijn. Ik ben rijker dan de rijkste mens ter wereld. Ik maak van jou mijn grootvizier.’
Ibrahim en zijn rozenprins leefden nog lang en gelukkig samen.

‘Wat een verhaal, Sheherazade,’ zei de sultan, ‘Ik zou er alles voor geven om dat gouden koninkrijk te kunnen aanschouwen, al was het maar voor heel even.’
‘Geef me nog een dag te leven, o edele sultan,’ zei Sheherazade, ‘en ik schenk je een glimp van wat de rozenprins beleefde.’
‘Afgesproken!’ zei de sultan.
Daarop draaide Sheherazade zich om zodat ze op haar buik kwam te liggen. Een perfect volle maan verlichtte de kamer. De sultan kon er zijn ogen niet van af houden.
‘Ziet u mijn sterretje?’ vroeg Sheherazade, ‘Weet u wat er net in past?’
De sultan hoefde geen twee keer na te denken; zijn staf deed het denken voor hem.