# 273 kortste dag

 

De sneeuw knerpte onder de schoenen van Alice. Bij haar rechter kleine teen voelde ze natte kou naar binnendringen. Haar moeder, Jenny, had geen geld voor nieuwe schoenen en ook niet voor de schoenmaker. In haar vuist klemde ze de munten. Ze had het hele jaar elke week vijf cent gespaard.

Ze zag eindelijk het uithangbord van de boekwinkel. Charles Brown stond er in sierlijke gouden letters. Naast de deur stonden twee kerstbomen. De etalage was versierd met heel veel beertjes Paddington. De beertjes vierden kerst, speelden in de sneeuw en pakten kadootjes uit, en allemaal tussen heel veel boeken. Ze bleef staan kijken. Dat beertje daar rechts keek in zijn kerstsok. Wat voor cadeau zou zijzelf voor kerst krijgen? Ze vermaande zich en duwde de deur open. De bel klingelde. Meneer Brown stond voorovergebogen boven de toonbank en keek op bij het horen van het geluid.

‘Dag, Alice’. De lachrimpels bij zijn ogen verdiepten zich.

‘Goedemiddag, meneer Brown,’ antwoorde Alice.

‘Wat kan ik voor je doen?’

‘Ik zoek een kerstcadeau voor mama.’

‘Had je wat speciaals in gedachten?’

‘Een boek met mooie platen, dat vindt mama mooi.’ Ze legde de munten op de toonbank. ‘Dit heb ik gespaard. Weet u iets?’ vroeg Alice.

Meneer Brown keek naar de munten op de toonbank en fronste zijn voorhoofd. Waarom hadden Alice en haar moeder zo weinig geld, terwijl ze zulke goede, eerlijke mensen waren. Anderen hadden zoveel en gedroegen zich vervolgens arrogant en egoïstisch. Hij schudde licht z’n hoofd. Sommige dingen zou hij nooit begrijpen.

Alice keek hem verschrikt aan.

‘Meneer Brown, is het niet genoeg?’

‘Oh nee, Alice, kom we vinden een mooi cadeau voor je moeder.’ Hij liep voor haar uit naar een boekenkast links achterin de winkel. Hier had hij boeken met een klein imperfectie, een scheurtje in de kaft, een lijmfout. Hij pakte drie boeken uit de kast en liet ze aan Alice zien.

‘Dit is een boek met veel natuurplaten, waar ook dieren op staan. Dit zijn kerstverhalen met heel bijzondere platen en tenslotte heb ik hier nog een sprookjesboek met kleurenillustraties’

Alice bestudeerde alle boeken nauwkeurig. Haar hart werd het meest blij van de kerstverhalen. Kerstverhalen vond ze altijd zo hoopvol.

‘Deze neem ik graag, meneer Brown.’ En ze wees het boek aan.

‘Een uitstekende keuze, Alice.’

‘Zal ik het voor je inpakken?’

‘Heel graag, meneer Brown.’ Thuis had ze geen inpakpapier. Meneer Brown koos voor rood glanzen papier. Hij bond er twee groene linten in een kruis omheen.

Alice keer naar zijn gerimpelde handen, die zo goed schenen te weten, wat ze moesten doen.

‘Dat is dan 2,55.’

Alice schoof de munten naar hem toe.

‘Alstublieft, meneer Brown.’

‘Dankjewel, Alice.’

‘Wil je nog een tasje?’

‘Heel graag, meneer Brown.’

Het pakket kwam in een bruin papieren tas met een stempel van de boekwinkel erop.

Ze pakte de tas aan en bedankte nogmaals.

‘Veel plezier met geven.’

‘Dankuwel. Fijne kerst, meneer Brown.’

‘Voor jou en je moeder ook.’

Ze liep de winkel uit. Haar kleine teen was weer warm. De kou zou zo weer komen. Ze klemde de tas tegen zich aan. Ze voelde zich blij en dankbaar voor alles wat er wel goed ging in haar leven.