#262 Dood gaan in drie bedrijven

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig bij zijn eigen begrafenis. Zo voelde het althans. Eerst het afscheid bij de krant. Meer dan dertig jaar was hij behandeld als een soort reclamefolderbezorger – ‘Goed dat je dit aanbrengt, Joop, maar we doen er nu even niks mee' – maar in de afscheidsspeech van de hoofdredacteur werd hij gepromoveerd tot een onmisbare inspirator en vernieuwer zonder wie de krant allang onder de groene zoden lag. O, wat zouden ze hem missen. Alsof ze hem niet maandenlang achtervolgd hadden met fantastische afvloeiingsregelingen of 'once-in-a-lifetime' aanbiedingen die hij echt niet kon weigeren. Als hij maar oprotte. Het ontbrak er nog aan dat ze in tranen uitbarstten. Hij had zichzelf nog zo beloofd dat hij niet nóg eens vrijwillig naar zijn eigen grafrede zou gaan zitten luisteren, maar toen kegelden ze hem ook nog uit het partijbestuur. Omdat ze wisten van zijn voornemen, maakten ze er een verrassingsfeestje van. Geen loftuitingen – daar hield Joop per slot van rekening niet van – maar wel wat aandacht voor het leven ná dit leven. De voorzitter veronderstelde dat Joop nu wat meer tijd zou hebben voor zijn kleinkinderen en gaf hem voor de twee peuters van zijn dochter zes kleurpotloden en een gele auto mee. Op de onvermijdelijke envelop met inhoud was een otter getekend. De hint was duidelijk: dan kon hij eens gezellig met dat jong grut naar de dierentuin. Na het applaus vroeg Joop het woord. Hij bedankte de aanwezigen hartelijk en had ook een verzoek: ‘Mag ik misschien bij een volgend afscheid het lijk zijn?’