#261 - Vriendin, of niet?

Zeven dagen is het al geleden dat Anne-Marie aankwam bij haar moeder. Ze zou er normaal maar twee nachten blijven logeren, maar die plannen veranderden toen ze in het station van Antwerpen Centraal de trein nam. Die foto van haar nors kijkende echtgenoot zal ze niet snel vergeten. En de krantenkop erboven al helemaal niet. Ze wist al lang dat haar man, CEO van één van grootse Belgische bedrijven, vreemdging. Maar ze maakte zich vooral zorgen om haar eigen reputatie en toekomst. Haar IPhone liet haar niet gerust na het artikel over het schandaal van haar echtgenoot. Niet enkel hij probeerde haar te bereiken, vooral journalisten wilden meer weten. Maar vandaag was het haar lieve vriendin Chantalle die belde. Eerst wilde Anne-Marie niet opnemen, maar na een volledige week enkel gesproken te hebben met haar moeder, wilde ze wel eens wat anders. ‘Hé, Chantalle! Hoe is het met je?’ zei ze zo enthousiast mogelijk. ‘Prima, met jou?’ zei Chantalle. ‘Ik hoorde net dat er wat probleempjes zijn met Bart? Wat een verschrikkelijke vent.’ Aha, dus ook zij is uit op nieuws zodat ze wat kan roddelen over mijn benarde situatie, dacht Anne-Marie geërgerd. ‘Weet je, Chantalle,’ zei ze uiteindelijk, ‘Ik praat nu liever niet over hem. Ik heb nog even tijd nodig om wat na te denken.’ ‘Natuurlijk. Maar... ik wilde je eigenlijk uitnodigen om samen met mij te gaan lunchen in restaurant Volta. Ik heb je al zo lang niet meer gezien! Het is ook steeds zo druk. Wat denk je ervan?’ Sinds Anne-Marie bij haar moeder in Gent was, durfde ze het huis niet meer te verlaten. Bang voor starende blikken en aanvallende nieuwsjagers. ‘Ik weet niet, hoor.’ Anne-Marie probeerde snel een excuus te verzinnen om haar vriendin af te wimpelen, maar vond er niet meteen één: ‘Ik heb het wat druk,’ zei ze dan maar. ‘Ach, het is al zo lang geleden’, zei Chantalle teleurgesteld. ‘Ik wilde je echt graag nog een keer zien. Ik mis een goede babbel met een oude vriendin.’ Anne-Marie wist dat ze hier niet onder uit zou komen zonder haar vriendin op de tenen te trappen. ‘Goed, dan. Maar zorg dat je chauffeur me ongemerkt oppikt, aan de achterkant van het huis.’ Chantalle stemde in. Ze zouden haar oppikken om half één. Maar wat Anne-Marie niet wist, was dat Chantalle andere redenen had om te lunchen. ‘Nu weet eindelijk heel de wereld wat voor vreselijke man die Bart is,’ zei ze tegen haar secretaresse. ‘Als ik die journalist niet had verteld wat hij allemaal uitstak, zou Anne-Marie nu nog steeds bij hem wonen.’ ‘Misschien wil ze wel bij hem blijven? Misschien gaan ze helemaal niet scheiden?’ antwoordde deze. ‘Daar zal ik dan wel een stokje voor steken. Het wordt tijd dat ze op eigen benen leert staan, leert werken voor haar eigen centen,’ beet Chantalle haar toe. ‘Altijd is ze het prinsesje geweest van haar vader en kreeg ze wat ze wilde. En nu, dankzij die griezel, loopt ze nog steeds rond te paraderen met haar Versacezonnebril en handtassen van Louis Vuitton. Zonder er zelf voor te moeten werken!’ De secretaresse kende die toon van haar bazin en wist dat ze haar best niet tegensprak. Ze knikte alleen maar. ‘Kijk naar mij,’ riep Chantalle. ‘Ik ben begonnen als een nietsnut en nu sta ik hier, in mijn eigen zaak. Anne-Marie zou beter een voorbeeld nemen aan iemand zoals ik. En ik ga haar daarbij helpen.’