De spiegel #260

De spiegel Heb ik het je nog niet gezegd? " ik haat spiegels". Hen poetsen is een hele opgave. Eerst wassen met water en azijn of ammoniak, dan drogen met een zeem en tot slot oppoetsen met kranten- of keukenpapier of gewoon met een droge doek. Zo heb ik het geleerd. Spiegels verdelen de vrouwen in twee kampen, zoals de ruiten: diegenen die het goed kunnen of diegenen die het niet kunnen. Mannen, áls ze al spiegels poetsen blijven één groep: zij poetsen sowieso goed. Zelfs voor slecht poetsen worden zij geprezen. Vrouwen daarentegen worden daarop zelfs beoordeeld: kan zij wel spiegels poetsen? Ok, de tijden zijn veranderd, maar toch zweeft die gedachte nog gulzig rond. Spiegels zijn bovendien gewoon grof. Zonder omwegen tonen zij hoe je eruit ziet. Alles noteren zij. Je mag er nog bijzonder zelfverzekerd voor staan, zij vinden altijd iets: een pukkel, een grijs haar, een rimpel. Voor ouderen zijn zij iets milder. Zodra spiegels echter een bril zien worden zij onmiddellijk meedogenloos: dikke ogen, bleke huid, moustache-rimpels. Maar als je hun vraagt wie je bent, zwijgen zij in alle talen. Weten zij dan niet dat het innerlijk belangrijker is dan het uiterlijk? Wat ik nog het ergste vind is dat spiegels zoveel macht hebben: zij bezorgen je naar eigen dunk, een goede of slechte dag. Zij kleven etiketten zonder scrupules: jong, oud, moe, mooi, lelijk.... Ik haat spiegels! Maar heb je al eens geprobeerd om al de spiegels weg te doen? Pas dan ben je helemáál verloren. Roos Blik