#259 - Nooit zorgeloos

'Laura, wat ben ik blij je te zien!' Greet omhelsde haar oudste dochter. 'Kom binnen, ik heb heerlijke koekjes gebakken.' Laura sloot de deur achter zich en keek bedenkelijk rond. 'Mam, wat heb je met je appartement gedaan?' vroeg ze terwijl haar moeder enkele koekjes in haar hand duwde. 'Mooi, hé?' zei Greet. 'Ik heb gisteren de hele dag gepoetst en heb vannacht de meubels nog een ander plekje gegeven. Veel beter zo.' Greet huppelde van enthousiasme en keek haar dochter verwachtingsvol aan. Laura nam dan maar een hapje van het koekje en vroeg zich af wanneer haar moeder voor het laatst iets had gebakken. Misschien toen Kelly en ik nog in de lagere school zaten? dacht ze. 'Ja, het ziet er hier gezellig uit,' antwoordde Laura. 'En je koekjes zijn trouwens ook heel lekker.' Ze wilde gaan zitten, maar haar moeder nam haar bij de hand en sleurde haar mee naar de voordeur. 'Kom, we gaan wat shoppen vandaag. Ik kan wel wat nieuwe kleren gebruiken. En misschien ook wat nieuwe make-up, mooie lingerie...' De hele autorit lang ratelde Greet maar door. Laura kon zich geen groter contrast voorstellen tussen haar moeder vandaag en haar moeder een maand geleden. Ze nam zich voor haar zus te bellen als ze even alleen was. Greet ging als een wervelwind doorheen het winkelcentrum. ‘Waar zullen we eerst heengaan?’ vroeg ze aan haar dochter. Maar nog voor Laura kon antwoorden, liep ze één van de duurste winkels binnen. Met zeker tien kledingstukken sloot ze zichzelf op in het pashokje. Om de vijf minuten kwam ze er even uit en gedroeg zich als een model op de catwalk. En Laura moest commentaar geven. 'Tada,' riep Greet. Ze gooide de deur van het pashokje open, één hand in haar zij en de andere in de lucht. Zo showde ze haar laatste outfit. Laura was blij dat de voorstelling gedaan was en knikte goedkeurend. 'Wauw, wat een mooi kleedje,' zei ze zo enthousiast mogelijk. 'Goed. Dan ga ik betalen.' Greet kleedde zich terug om, nam alle kledingstukken en ging ermee naar de kassa. Laura begreep eerst niet wat er gebeurde, het ging allemaal zo snel. Maar na enkele seconden stond ze op van haar poef en liep achter haar moeder aan. 'Mam, wat ga je in vredesnaam doen? Je gaat toch niet alles kopen?' 'Oh, jawel hoor.' Haar moeder moest lachen. 'Het is al een eeuwigheid geleden dat ik nog kleren heb gekocht.' Aan de kassa werd alles op de toonbank gelegd en Greet haalde haar visakaart tevoorschijn. Laura wilde haar tegenhouden, maar ze wilde geen scene maken in deze overvolle winkel. Eén pieptoon en Greet was de helft van haar loon kwijt. Om te voorkomen dat Greet nog andere winkels binnenliep, zei Laura dat ze ergens wat wilde gaan eten. Ze bestelden allebei een salade en terwijl ze wachtten, vertelde Greet over een man. Ze had hem leren kennen in een bar gisterenavond. 'Je had hem moeten zien Laura,' fluisterde ze samenzweerderig. 'Echt een lekker stuk.' Met stomheid geslagen stond Laura op van tafel. 'Ik moet even een telefoontje plegen.’ De telefoon bleef maar overgaan. Oh alsjeblieft, dacht ze, neem je telefoon op. 'Hoi, met Kelly,' hoorde ze aan de andere kant van de lijn. 'Oh Kelly, ben ik blij je te horen,' zuchtte Laura. 'Er scheelt wat met mam. Een maand geleden kreeg ik haar niet uit de zetel, ze wilde zich niet wassen, niet eten. Nu koopt ze het hele winkelcentrum leeg en ze heeft haar appartement helemaal ondersteboven gedraaid. Oh god, ze is zelfs wat gaan drinken met één of andere man. Het lijkt wel of ze weer manisch is.'