# 253 Ravage

Met heel mijn lichaam duw ik de slaapkamerdeur open. De berg met jurken, broeken en blouses wordt met kracht verplaatst richting naar de muur naast de deur. Voor een agent zou het een heterdaadje op inbraak kunnen zijn waar overduidelijk naar iets speciaals is gezocht. Ik zou met mijn voorkomen als dader niet verdacht overkomen maar schaamtelijk verontschuldig ik mezelf. De ravage die ik heb aangebracht is enorm! Sinds kort is de liefde weer in mijn leven. Een heugelijke belevenis maar voor het kritische oog en de mentale overtuiging die sterker is dan de zwaarste storm is geen kledingstuk meer wat het ooit was. Van de stapel vis ik een groene jurk, hartstikke leuk maar geen perfecte schoenen om erbij te dragen. De volgende op de stapel is een blouse in een zacht blauwe tint nog zachter dan de kleur van blauwe beschuitmuisjes, maar helaas, het zit te strak. De jurk daaronder, gewoven in een fijn motief, maakt mij te tuttig. Struinend tussen de vele kledingstukken die verspreid door de kamer liggen stoot ik mijn teen tegen een weegschaal. Als ik erop ga staan is deze volledig van slag. Het apparaat is het gemiddelde weeggewicht kwijt en slaat steeds meer door naar ongekende hoogten waarvan je altijd hoopte die nooit te bereiken. Frustratie ten top als ik denk aan de beoordeling van nieuwe liefde die hij mij zou kunnen geven. Ik draai mij om en kijk naar mezelf in de spiegel. Ik pak shirt van de stapel kleding en gooi hem over de spiegel. Nu even niet! Ik kijk tussen de gordijnen door, het buitenleven oogt rustig, kalm en gemoedelijk schijnt het zonnetje. Op het nachtkastje ligt een magazine met op de cover een gespierde man met ontbloot bovenlijf. Ik plof neer op mijn bed en trek het dekbed ver over mijn hoofd. Denkend aan mijn nieuwe ik. Een strak lichaam, in een jurkje wat mij voorbeeldig staat. Met de liefde aan mij zijde die zijn ogen nauwelijks van mij af kan houden.