#251

Ik hef mijn snuit de lauwe lucht in en huil. Niet te dramatisch, ik mag niet afschrikwekkend overkomen. Wel ontzagwekkend, maar daar scheen ik niet al te veel moeite voor hoeven doen volgens Hem. De mensen hier zijn niet veel meer gewend. Het ‘buiten’ in Nederland is allemaal in kaart en onder beheer en controle. Ze waren maar wat trots dat de gefabriceerde natuur, zo schoon en ordelijk, de wilde dieren weer deed terugkeren. Zonder fanfare maar zeker niet ongemerkt lieten ze beheerst en eerbiedig deze wolf in schaapskleren rustig binnen. Ze verwelkomden ons met open, onwetende armen. De Veluwe is niet zomaar gekozen door ons, de verkenners. Het zal een kwestie van weken zijn voordat het op begint te vallen. De vele zieken. We hebben een schema meegekregen van Hem, te beginnen met de adolescenten die zich vaak zonder toezicht buiten begeven. Verwar ons niet met die ánderen. Wij hoeven niet altijd te bijten om ons te verspreiden. Soms werkt het sneller. Dat wel. Zodra die andere discussie de aandacht heeft en voor verwarring, hysterie en een tomeloze paniek heeft gezorgd zal Hij grotere getalen sturen. Wanneer niemand meer oog voor ons heeft. Ik snuffel wat door dorre bladeren, in de verte kijkt een grijze man met groene regenjas door een verrekijker naar mij. Ik doe wat mij opgedragen is: ik kijk hem recht aan, dan naar zijn hond en spurt met mijn staart tussen de benen weg van het tweetal. De symptomen zijn in het begin vrijwel identiek aan de mazelen. Het zal weken duren voordat de eerste kinderen een vachtje krijgen, de tanden puntiger worden en de reflexen onmenselijk snel. Wanneer het opvalt is het al te laat. Ruimschoots. Nog een keer mijn kop in mijn nek en ‘aahoee!’ lach ik. Levensgevaarlijk, dat niet vaccineren.