Casanova in de polder Één van ons moest natuurlijk de dubieuze eer krijgen, maar ik kan niet zeggen dat ik hulde van geluk, toen zoveel stemmen binnen de familie besloten dat ik het zou zijn die Vlakland moest gaan verkennen. Er waren zoveel stiefbroers om de taak net zo bekwaam te vervullen, maar ik begreep en zag, eindelijk misschien, de al langer aan mij gezonden boodschap. Mijn adoptie alfa vader, die me al vele keren bepaald onvriendelijk tot de orde riep als ik weer eens te ver ging met één van zijn dochters, was mild en minder grommerig dan gebruikelijk, bij mijn afscheid. Hij had me de laatste tijd nog eens extra duidelijk gemaakt dat ik nooit niet zijn toestemming zou krijgen om met welke dochter dan ook een broedpaar te vormen, maar toonde ook respect voor mijn onblusbare mannelijkheid. Op één van onze gezamenlijke tochten over de landerijen van de tweebeners, demonstreerde hij me mijn opdracht. Het herdershond teefje speelde wel niet te verleiden onoverwinnelijkheid, maar zowel zijn geveinsde - als daarna mijn daadwerkelijke penetratie deden haar anders huilen. Nu, na 3 manen rondzwerven in Vlakland, voel ik me gegroeid in mijn rol van zwervende minnaar en plaveier van de weg voor families en voor alleen opererende wezens als ik. Mijn alfa vader zag mijn diepste wezen, want ik voel in elke vezel van mijn lijf dat dit is waarvoor ik besta. In mijn Vlaklandse territorium bevestig ik mijn dominantie en bezwanger ik elk teefje op mijn pad. En mijn familiegroep blijkt onbeperkt, want overal op de landerijen, in de bossen en af en toe in de lichte gebieden met stenen beschuttingen van tweebeners vind ik wolfachtigen. Onderklasse exemplaren, okay, maar onderdanig en ontvankelijk om mijn kinderen en mijn kinderen ’s kinderen eens deze groene weiden te laten bevolken.