#251 Wolf had honger

De wolf had honger. Hij stond in de sloot en plaste in het water om geen geursporen achter te laten. Een wolf zonder roedel kon beter niet de aandacht op zichzelf vestigen. Hij klom uit het water en zag een kudde runderen naar hem kijken. Snel keek hij of er geen oud, zwak of jong dier tussen zat. Helaas, alleen volwassen koeien. Te groot voor hem alleen. Daar! Op een ander stuk grasland zag hij een kudde schapen en ze hadden hem niet opgemerkt. De wind blies in zijn gezicht. Die zou zijn geur niet naar hen toe dragen en hem verraden. Hij keek goed waar ze waren, sprong de sloot weer in en geluidloos bewoog hij zich naar de schapen toe. Heel even wachtte hij. Toen sprong hij op. De schapen stoven mekkerend alle kanten op. Eentje was te traag. De wolf scheurde haar nek open en het schaap was op slag dood. Hij scheurde hompen vlees uit zijn prooi en slikte het in zijn geheel door. PANG! De wolf verstijfde. Hij zag een mens met een stok in zijn voorpoten. Een herinnering flitste door zijn kop. Knal. Een van zijn roedelgenoten viel ter plekke neer! De wolf sprong snel de sloot in, braakte het vlees uit en maakte dat hij weg kwam. Toen hij zeker wist dat hij weer veilig was, stopte hij. Zijn keel deed zeer van het maagzuur die opgekomen was. Hij dronk wat water, dat zijn dorst leste, maar niet zijn honger. Hij klom weer aan land en zag bos. Hij liet de gekke vierkante eilandjes achter zich en liep behoedzaam tussen de bomen. Hij zag wat bewegen. Een konijn! De langoor had hem niet gezien en ook hier stond de wind goed. Ongezien besloop hij het konijn van achteren en sprong er bijna bovenop, maar hij brak zijn beweging af. Een ander wolf was uit de bosjes gesprongen. Het konijn stoof zijn hol in. De wolven staarden elkaar aan. De tweede wolf kwam naar hem toe en besnuffelde hem. Hij deed hetzelfde en rook de geur van een jonge wolvin. Er waren geen restgeuren van andere wolven op haar. Net als hij was ze alleen, maar nu niet meer. Nederland was een wolvenpaar rijker.