#244 Lodewijk en Lodewijk

“Is het niet ironisch dat jij ter dood veroordeeld wordt voor iets waar ik nu eens verantwoordelijk voor ben? Haha, en dan nog voor een zogenaamde moordpoging op de kardinaal die er helemaal geen was. Haha… Zie je, ik mocht van D’Artagnan geen echt gif gebruiken. L’éminence Rouge is al wakker aan het worden van het slaapmiddel in zijn wijn. Mijn eerste minister houdt er hooguit wat koppijn aan over. Jawel Lodewijk, dat ijzeren masker maakt je woorden onverstaanbaar. Vooral wanneer je briest. Ik heb het lang genoeg zelf gedragen. Je hoeft me er niet aan te herinneren hoe vreselijk het voor me was. Jouw straf zal genadiger zijn dan dat die voor mij was. Je zult niet lang meer afzien. Je zult niet liggen rotten in dit tochtige vertrek. Je zult geen eenzaamheid kennen. En je kunt sterven met de gedachte dat ons land eindelijk door een rechtvaardige vorst geregeerd zal worden. Want broertje, aan mijn handen zal geen onschuldig bloed kleven. Ik ben geen moordenaar zoals jij. En dat weten de musketiers. Nu is het aan mij om te leven. Het ga je goed. En wie weet, mag jij uiteindelijk doen waar ik jaren van heb gedroomd... Misschien krijg je wel toelating van Satan om ijzer te mogen smeden in de hel.”